По вере вашей да будет вам

Марианна Либерте

Не так давно со мной произошло маленькое чудо, именно оно побудило меня написать эту работу.
Хотя, как человек религиозный, я неправильно дала определение «маленькое чудо».
Скорее, это было ожидаемое, Божественное чудо.
У Господа наверняка даже нет таких мирских разделений: маленькое, среднее или большое чудо.

Мы либо уже достойны этих самых чудес, либо на полпути к ним, но с верой надеемся и Господь посылает нам чудеса и нечаянные радости.
Теперь уже не помню, как оказалась именно на том православном сайте, и как после ни искала его, найти не смогла.
Сейчас на православных электронных страничках размещено множество интересных просветительских материалов: статей, рассказов, репортажей, лекций, проповедей.
Богословские и миссионерские порталы, электронные журналы и газеты осуществляют благое дело.
Над каждой рубрикой или темой работают верующие люди, способные поддержать тех, кто нуждается в слове Божьем.
Особенно ранимое сердце молодежи, которая делает первые, робкие шаги на пути к вере.
И самое главное для молодых людей –  чтобы поддержка была своевременной и ненавязчивой.
На глаза мне часто попадаются интересные статьи, что-то даже перечитываю по нескольку раз, как говорится, «за душу берет».
Радуюсь за тех, кто вразумлен писать подобное, и за тех, кто способен прочесть и осмыслить прочитанное, возможно, также измениться к лучшему.
А таких ведь немало.
Сегодняшнее молодое поколение за последние какие-то 2-3 года очень изменилось: духовно выросло, преобразилось, стало терпеливее к ближним своим, отзывчивее к боли других.
В их сердцах всё меньше скептицизма и всё больше духовного прозрения.
Они отдаляются от мысли, что вера – это нечто архаичное и удел «старушек».
Все чаще в Храмах можно встретить юношей и девушек, слезно молящихся перед ликом святым.
Любящие пары принимают Таинство венчания с радостью великой, а не потому, что это
«модно».
Дорога к Храму стала очевидной и необходимой.
«Salus extra ecclesiam non est» (лат) – «Вне церкви нет спасения».
Об этом свое время обмолвился св. Киприан, епископ Карфагенский.
Жажда в познании истины – велика, и с годами только растет.
Интернет же здесь занимает далеко не последнее место. Вот и в моем случае с чудом именно он сыграл свою позитивную роль.

В тот вечер в Интернете я искала некоторые рассказы о чудотворных иконах.
Мой взгляд задержался на небольшой статье. Непонятно, почему я так внимательно стала вчитываться в то, что там было написано. Быть может, по промыслу Божьему.
В описанной этой истории речь шла о недавно произошедшем чуде.

Тяжело болящий юноша внезапно исцелился через священное масло из негасимой лампады у раки Святителя Иоанна Шанхайского и Сан-Францисского чудотворца.
Сердце мое отчаянно забилось и возрадовалось, а желание достать священное маслице было невообразимо велико. И только в конце статьи мне стало грустно: рака с мощами святого находится на другом конце света, в городе Сан-Францисско (США).

Здоровье моё и без того слабо, думать о поездке в далекую страну я и не помышляла.
Друзей в той части Америки и вовсе не было. Помню только, что усердно попросила Святителя Иоанна послать мне масло, но каким образом, ответа так и не нашла.
Какое-то время спустя я неожиданно познакомилась с православным христианином, живущим в Лос-Анджелесе (США).

Мы стали переписываться, общаться на всевозможные духовные темы: о православных Храмах в Америке, о святынях, о русских за рубежом.
И тут он принялся рассказывать о Святителе чудотворце Иоанне
Шанхайском, о его чудесах, о жизни святого. О благодати, которая исходит от мощей его.
В конце письма мой друг во Христе предложил мне масло из негасимой лампады Святителя, акафист и иконку.
Мой знакомый добавил, что уже на днях в Москву прилетает женщина из Лос-Анджелеса, и если я желаю, то он передаст эти дары с ней.
Через неделю в руках я держала заветную маленькую бутылочку с маслом святым и радовалась как дитя.

Ощущение необъяснимого счастья охватило мое сердце. Чудотворный образ Иоанна Шанхайского услышал мой зов.
Так по молитвам нашим случаются чудеса.
Много интересных событий происходило вокруг Владыки
Иоанна. Жизнь праведника – тяжелая и вместе с тем радостная.
Святитель и чудотворец Иоанн Шанхайский и Сан-Францисский.
Родился он 4 июня 1896 года в месте под названием Адамовка, в Харьковской губернии, в семье потомственных дворян Максимовичей. Имя дано было ему в святом крещении Михаил.
Мальчик он был добрый и послушный, набожный.
Старших почитал и в драки детские не влезал.
Родители Михаила решили определить чадо свое в Петровский Полтавский Кадетский Корпус. Но и в Кадетском Корпусе юноша отличался правильным и кротким характером, учился отлично.

Уже тогда будущий святитель избегал праздных безделиц, развлечений, бессмысленных разговоров.
Общение свое сводил к беседам с законоучителем, протоиереем Сергеем Четвериковым. Кротость и смирение в те годы у юноши были сопоставимы со смирением святых.
После выпуска из Кадетского Корпуса Михаил в Харькове поступает в университет на юридический факультет. Только вовсе не Римское право радовало его, а Святое Писание, походы по монастырям и молитвы. Желание идти путем Господним созревало в нем день ото дня.

В 1918 году Михаил, несмотря на большое желание посвящать все свое время духовной жизни, заканчивает университет.
Особое божественное влияние в годы учебы на Михаила оказал Антоний Храповецкий, его духовный наставник.
В 1918 году в семье юноши происходят трудные перемены, вся семья Максимовичей оставляет родные края и перебирается в Югославию.
В Белграде Михаил поступает в Университет св. Саввы, на богословский факультет, и оканчивает его в 1925 году.

Через год в монастыре Милькова  отец Антоний Храповецкий  постригает его в монахи и нарекает именем Иоанн  –   в честь своего предка, святителя Иоанна Тобольского.
Чуть позже  Епископ Челябинский  Гавриил рукоположил  Иоанна во иеродиаконы ,а затем  он был посвящен – в иеромонахи. С 1929 он преподает в духовной семинарии в городе Битоль.
Святителя горячо любил каждый, кто когда-либо знал его. Вот как о нем отзывался епископ Николай Сербский (Златоуст):
«Если хотите видеть живого святого, идите в Битоль к отцу  Иоанну».
Почти все время Святитель Иоанн проводил в молитве и заботе о других людях. Милосердие к ближним настолько было велико и искренно, что часто Иоанн забывал о своих недугах и тяжестях, выпадавших на праведном пути избранника Божьего.
Молился он до изнеможения, засыпая в углу перед иконами. Пищу, святой принимал скудную и в малых количествах.

На Страстной же неделе и в первую неделю Поста вкушал лишь одну просфору.

Свет и Божья благодать, исходившие от Владыки уже при его жизни, были так велики и сильны, что даже тяжелобольные и обреченные люди находили утешение и исцеление по молитвам его.
В 1934 году, решением Архиерейского Синода Русской Православной Церкви. За границей, иеромонах Иоанн был возведен в сан епископа и направлен на служение в далекий, чужой город Шанхай.

По прибытию в Шанхай, он тут же приобщился к жизни самого города и прихода в целом. Владыка не только находился в постоянной молитве, но и занимался общественной жизнью, и снова он был там, где в нем так сильно нуждались.
Приюты, дома престарелых, больницы, школы, тюрьма – всё волновало его доброе и милосердное сердце.

Все начинания Святителя заканчивались чудесным образом так, как об этом молился.
Как-то он заметил: «Как трудно оторваться от молитвы и перейти к земному».
Но Господь давал ему силы на всякое праведное дело. Ведь вера мертва без добрых дел.
Владыка знал эту истину, так звучат его слова: «Нельзя проповедовать Евангелие, не проявляя любви в делах».
Часто его видели идущим по ночному Шанхаю со Святыми Дарами, его поступь устремлялась к тому, кто жаждал услышать слово Божье или быть накормленным и не оставленным. Господь вел десницей. Своей, не иначе.
Ни один страждущий или болящий не оставался не обогретым и не принятым в час своей нужды.
Каждый получал тепло и заботу от Владыки. Он опекал людей с невероятно великой христианской любовью.
В конце 40-х святитель Иоанн вынужден был покинуть Китай из-за смены власти и прихода коммунистов. А вместе с ним бежали через Филиппины несколько тысяч русских, 27 месяцев все они находили приют на острове Тубабао в Тихом океане. Тяжелые условия не сделали людей маловерными, и  еще больше укрепили веру.

Святой Иоанн чудом добился в Вашингтоне решения судьбы беженцев. По новым, неожиданно измененным, законам многие гонимые, а их было около 5 тысяч человек, нашли свой новый дом на Американской земле.
С 1951-го года Святитель стал возглавлять Западно-Европейскую Епархию.
Какое-то время Владыка управлял делами Епархии из Парижа, а позже – из Брюсселя.
Литургию он служил на многих языках: по-французски, по-английски, даже на голландском языке.

В 1962-м году Владыка прибыл в город Сан-Франциско, визит его был связан с некоторыми распрями среди русских прихожан, вызванными строительством Кафедрального собора Пресвятой Богородицы – «Всех скорбящих Радости».
Восстановив мир, он остался и возвел собор, а в 1963-м году Владыку утвердили как архиепископа Сан-Францисского и Западно-Американского. Недолго Владыка радовал свою паству. В 1966-м году он обрел покой.
Святитель – это голубь мира, великий ходатай за нас грешных.
Русским людям он помогал на протяжении всей жизни. Благодаря окормлению Владыки многие находили дом, будь то Сербия, Китай, Париж или Америка, не забывали о духе своем, русского православного человека.
Измученные, уставшие, русские за границей радовались ободряющим речам Свт. Иоанна. Они возрождались духовно и не теряли своей мечты и надежды.

Святитель переживал за каждое дело, каким бы оно ни было, за каждого человека, кто бы он ни был. Отец Иоанн душой томился за Россию, за наступившее «непонятно время», но уповал на волю Всевышнего, на то, что Россия возродится и русский народ обретет духовную стабильность.
Святитель Иоанн Шанхайский – это достижение высшей духовной высоты: через заботу, страдания и невероятное терпение ко всему.
2 июля 1994 года, в этот знаменательный день, Святитель Иоанн Шанхайский и Сан-Францисский был причислен к лику святых угодников Божьих XX века Русской Православной Церковью за границей.

В Русской Православной церкви это событие свершилось 24 июня 2008 года решением Архиерейского Собора.
О Владыке Иоанне и чудесах его, исцелениях, знают множество людей, а сколько удостоенных его помощи и благодати…

Владыка слышит наши просьбы даже в житейских нуждах, в болезнях и душевных невзгодах он не оставляет нас.
Главное одно – это молиться ему и просить, и мы будем услышаны. «По вере вашей да будет вам» (Мф.9, 29) – сильны слова Иисуса, столь же сильной должна быть наша вера в чудеса.

İnancına göre senin için olsun

Marianne Liberte

Çok uzun zaman önce başıma küçük bir mucize oldu, beni bu eseri yazmaya iten buydu.
Dindar bir kişi olarak yanlış bir şekilde “küçük mucize” tanımını verdim.
Aksine, beklenen, ilahi bir mucizeydi.
Rab kesinlikle böyle dünyevi bölümlere sahip değildir: küçük, orta veya büyük mucizeler.
Ya zaten bu aynı mucizelere layıkız ya da onların yarısında, ama imanla umuyoruz ve Rab bize mucizeler ve beklenmedik sevinçler gönderiyor.
Şimdi o Ortodoks sitesine nasıl geldiğimi hatırlamıyorum ve daha sonra onu nasıl ararsam da bulamadım.
Günümüzde pek çok ilginç eğitim materyali Ortodoks elektronik sayfalarına yerleştirilmektedir: makaleler, hikayeler, raporlar, dersler, vaazlar.
İlahiyat ve misyoner portalları, elektronik dergiler ve gazeteler iyi işler yapıyor.
Her başlığın veya konunun üzerinde, Tanrı’nın sözüne ihtiyacı olanları destekleyebilen inananlar vardır.
İnanç yolunda ilk, ürkek adımları atan gençlerin özellikle savunmasız kalbi.
Ve gençler için en önemli şey, desteğin zamanında ve göze batmayan olmasıdır.
Gözlerime sık sık ilginç makaleler geliyor, hatta bir şeyi birkaç kez tekrar okudum, “ruhumu alıyor” dedikleri gibi.
Böyle şeyler yazmaları talimatı verilenlere ve okuduklarını okuyup anlayabilenlere seviniyorum, belki onlar da daha iyiye değişecek.
Ve birçoğu var.
Günümüz genç nesli, son 2-3 yılda çok değişti: ruhsal olarak büyüdü, dönüştü, komşularına karşı daha sabırlı, başkalarının acısına daha duyarlı hale geldi.
Kalplerinde giderek daha az şüphecilik ve giderek daha fazla manevi içgörü var.
İnancın arkaik olduğu fikrinden ve birçok “yaşlı kadın” dan uzaklaşıyorlar.
Tapınaklarda giderek azizin önünde gözyaşları içinde dua eden genç erkekler ve kızlarla karşılaşılabilir.
Sevgi dolu çiftler, “moda” olduğu için değil, düğünün Kutsal Eşyasını büyük bir sevinçle kabul ederler.
Tapınağa giden yol açık ve gerekli hale geldi.
“Salus extra ecclesiam non est” (Latince) – “Kilise dışında kurtuluş yoktur.”
Bu St. Kıbrıslı, Kartaca Piskoposu.
Gerçeğin bilgisine duyulan susuzluk büyüktür ve sadece yıllar içinde büyür.
İnternet burada son yer olmaktan çok uzak. Yani benim durumumda, bir mucize ile olumlu rolünü oynayan oydu.

O akşam mucizevi ikonlarla ilgili bazı hikayeler için internette arama yaptım.
Bakışlarım küçük bir makaleye odaklandı. Orada yazılanları neden bu kadar dikkatli okumaya başladığım net değil. Belki de Tanrı’nın takdiriyle.
Bu hikayede anlatılan hikaye, yeni bir mucize hakkındaydı.

Ciddi derecede hasta bir genç adam, Şanghaylı St. John ve mucize yaratan San Francisco’nun mabedindeki sönmez bir lambanın kutsal yağıyla aniden iyileşti.
Kalbim çaresizce attı ve sevindi ve kutsal yağı alma arzum hayal edilemeyecek kadar büyüktü. Ve sadece makalenin sonunda üzüldüm: azizin kalıntılarının bulunduğu kanser, dünyanın diğer tarafında, San Francisco şehrinde (ABD) bulunuyor.

Sağlığım zaten zayıf, uzak bir ülkeye seyahat etmeyi düşünmedim bile.
Amerika’nın o bölgesinde hiç arkadaş yoktu. Sadece Aziz John’dan ciddiyetle bana tereyağı göndermesini istediğimi hatırlıyorum, ama nasıl, bir cevap bulamadım.
Bir süre sonra beklenmedik bir şekilde Los Angeles’ta (ABD) yaşayan bir Ortodoks Hristiyanla tanıştım.

Her türlü manevi konuda yazışmaya, iletişim kurmaya başladık: Amerika’daki Ortodoks kiliseleri, türbeler hakkında, yurtdışındaki Ruslar hakkında.
Ve sonra
Şangay Harikalar İşçisi Aziz John hakkında, mucizeleri ve azizin hayatı hakkında konuşmaya başladı . Onun kalıntılarından gelen lütuf hakkında.
Mektubun sonunda, İsa’daki arkadaşım bana bir akatist ve bir ikon olan Aziz’in sönmez lambasından yağ teklif etti.
Bir tanıdığım, Los Angeles’tan bir kadının geçen gün Moskova’ya geldiğini ve dilersem bu hediyeleri onunla birlikte vereceğini ekledi.
Bir hafta sonra, elimde aziz küçük kutsal yağ şişesini tutuyordum ve bir çocuk gi
bi sevindim.

Açıklanamaz bir mutluluk duygusu kalbimi sardı. Şanghaylı John’un mucizevi görüntüsü çağrımı duydu.
Dualarımızla mucizeler böyle gerçekleşir.
Vladyka John’un çevresinde birçok ilginç olay meydana geldi. Doğrunun hayatı zordur ve aynı zamanda neşelidir.
Aziz ve Mucize İşçisi John of Shanghai ve San Francisco.
4 Haziran 1896’da Harkov eyaletinde Adamovka adlı bir yerde kalıtsal soylu Maksimovich ailesinde doğdu. Adı ona kutsal vaftiz Michael’da verildi.
Nazik ve itaatkar bir çocuktu, dindar.
Yaşlılara saygı duydu ve çocukların kavgalarına girmedi.
Mikhail’in ailesi, çocuklarını Petrovsky Poltava Cadet Corps’a atamaya karar verdi. Ancak Cadet Corps’da bile, genç adam doğru ve uysal karakteri ile ayırt edildi, iyi çalıştı.

O zaman bile, gelecekteki aziz boşta kalan önemsemelerden, eğlenceden ve anlamsız konuşmalardan kaçındı.
İletişimini hukuk öğretmeni Başpiskopos Sergei Chetverikov ile konuşmaya indirgedi. O yıllarda genç adamın uysallığı ve alçakgönüllülüğü, azizlerin alçakgönüllülüğüyle kıyaslanabilirdi.
Cadet Corps’tan mezun olduktan sonra, Kharkov’daki Mikhail, Hukuk Fakültesi’nde üniversiteye girer. Sadece onu hiç memnun eden Roma hukuku değil, Kutsal Yazılar, manastır ziyaretleri ve dualardı. Rab’bin yolunda yürümek arzusu gün geçtikçe onda olgunlaştı.

1918’de Mikhail, tüm zamanını manevi hayata adamaya yönelik büyük bir arzuya rağmen üniversiteden mezun oldu.
Mikhail üzerinde çalıştığı yıllar boyunca özel bir ilahi etki, manevi akıl hocası Anthony Khrapovetsky tarafından uygulandı.
1918’de genç adamın ailesinde zor değişiklikler oldu, tüm Maksimovich ailesi ana topraklarından ayrıldı ve Yugoslavya’ya taşındı.
Belgrad’da Michael, St. Sava, ilahiyat fakültesine girdi ve 1925’te mezun oldu.

Bir yıl sonra, Milkov manastırında Peder Anthony Khrapovetsky ona bir keşiş tonladı ve ona atası Tobolsk’lu Aziz John’un onuruna John adını verdi.
Bir süre sonra, Çelyabinskli Piskopos Gabriel, John’a bir hiyerodeacon atadı ve sonra ona bir hiyeromonk atandı. 1929’dan beri Bitol kentindeki ilahiyat okulunda öğretmenlik yapıyor.
Aziz, onu tanıyan herkes tarafından çok sevilirdi. İşte Sırbistan Piskoposu Nicholas (Chrysostom) ondan şöyle bahsetmiştir:

“Yaşayan bir azizi görmek istiyorsanız, Bitol’dan Fr. John’a gidin.”
Aziz John neredeyse tüm vaktini dua ederek ve diğer insanlara değer vererek geçirdi. Başkalarına karşı merhamet o kadar büyük ve samimiydi ki, Yahya, Tanrı’nın seçtiği kişinin doğru yoluna düşen rahatsızlıklarını ve yüklerini çoğu kez unutuyordu.
İkonların önünde bir köşede uykuya dalarak bitkinlik noktasına kadar dua etti. Yiyecek, aziz yetersiz ve küçük miktarlarda aldı.

Kutsal Hafta ve Lent’in ilk haftasında sadece bir prosphora yedi.
Vladyka’dan yaşamı boyunca yayılan ışık ve Tanrı’nın lütfu o kadar büyük ve güçlüydü ki, ağır hasta ve ölüme mahkum insanlar bile onun dualarıyla rahatlık ve şifa buldular.
1934’te, Rus Ortodoks Kilisesi Piskoposlar Meclisi kararıyla. Hieromonk John yurtdışında piskoposluk rütbesine yükseltildi ve uzak, yabancı bir şehir Şanghay’a hizmet etmek üzere gönderildi.

Şanghay’a vardığında, hemen şehrin yaşamına ve bir bütün olarak cemaatin yaşamına katıldı. Vladyka sadece sürekli dua etmekle kalmadı, aynı zamanda sosyal hayatla da uğraştı ve yine çok ihtiyaç duyulduğu yerdeydi.
Barınaklar, huzurevleri, hastaneler, okullar, hapishaneler – her şey onun iyi kalpli ve merhametli kalbini endişelendiriyordu.

Azizin dua ettiği gibi tüm girişimleri mucizevi bir şekilde sona erdi.
Bir keresinde şöyle dedi: “Duadan kopup yeryüzüne gitmek ne kadar zor.”
Ama Rab ona her doğru iş için güç verdi. Sonuçta, iyilikler olmazsa iman ölür.
Vladyka bu gerçeği biliyordu, sözleri kulağa böyle geliyor: “Yaptıklarında sevgi göstermeden İncil’i vaaz edemezsin.”
Sık sık Şangay gecesinde Kutsal Armağanlar ile yürürken görüldü, yürüyüşü Tanrı’nın sözünü duymak ya da beslenmek ve terk edilmemek isteyen birine koştu. Tanrı sağ eliyle önderlik etti. Onunki, aksi halde değil.
Acı çeken veya hasta olan tek bir kişi bile silahsız kalmadı ve ihtiyaç duyduğu saatte kabul edilmedi.

Herkes Üstad’dan sıcaklık ve ilgi gördü. İnanılmaz derecede büyük Hıristiyan sevgisine sahip insanlarla ilgilendi.
40’lı yılların sonunda Saint John, hükümet değişikliği ve Komünistlerin gelişi nedeniyle Çin’den ayrılmak zorunda kaldı. Binlerce Rus onunla Filipinler üzerinden kaçtı; 27 ay boyunca hepsi Pasifik Okyanusu’ndaki Tubabao adasına sığındı. Zor şartlar insanları az inançlı yapmadı ve inançlarını daha da güçlendirdi.

Aziz John, Washington’daki mültecilerin kaderine mucizevi bir şekilde bir çözüm buldu.  Yeni, beklenmedik şekilde değişen yasalara göre, zulüm görenlerin çoğu ve bunlardan yaklaşık 5 bin kişi, yeni evlerini Amerikan topraklarında buldu.
1951’den beri, aziz Batı Avrupa Piskoposluğuna başkanlık etmeye başladı.
Bir süre Vladyka, Piskoposluk işlerini Paris’ten ve daha sonra Brüksel’den yönetti.
Liturgy’ye birçok dilde hizmet etti: Fransızca, İngilizce ve hatta Hollandaca.

1962’de Vladyka San Francisco şehrine geldi, ziyareti En Kutsal Theotokos Katedrali’nin – Hüzünlü Herkesin Sevinci – inşa edilmesinin neden olduğu Rus cemaatçileri arasındaki bazı çekişmelerle ilişkilendirildi.
Barışı yeniden sağladıktan sonra kaldı ve bir katedral dikti ve 1963’te Vladyka, San Francisco ve Batı Amerika Başpiskoposu olarak onaylandı. Vladyka sürüsünü uzun süre memnun etmedi.  1966’da huzuru buldu.
Aziz bir barış güvercini, biz günahkarlar için büyük bir şefaatçidir.
Rus halkına hayatı boyunca yardım etti. Vladyka’nın bakımı sayesinde, Sırbistan, Çin, Paris veya Amerika gibi birçok kişi bir ev buldu, ruhlarını, bir Rus Ortodoks kişisini unutmadı.
Yurtdışındaki bitkin, yorgun Ruslar, St.Petersburg’un cesaret verici konuşmalarına sevindi. John. Ruhsal olarak yeniden doğdular ve hayallerini ve umutlarını kaybetmediler.

Aziz, her ne olursa olsun, her kişi için, her kim olursa olsun endişeleniyordu. Peder John, gelen “anlaşılmaz zaman” için ruhunda Rusya’ya özlem duyuyordu, ancak Yüce’nin iradesini, Rusya’nın yeniden doğacağını ve Rus halkının manevi istikrar kazanacağını umuyordu.
Şangaylı St. John, en yüksek manevi yüksekliğe erişmektir: özenle, acı çekerek ve her şeye karşı inanılmaz sabırla.
2 Temmuz 1994’te, bu önemli günde Şangay ve San Francisco Aziz John, Yurtdışındaki Rus Ortodoks Kilisesi tarafından 20. yüzyılın Tanrı’nın azizleri arasında sayıldı.

Rus Ortodoks Kilisesi’nde bu olay, Piskoposlar Konseyi’nin kararıyla 24 Haziran 2008’de gerçekleşti.
Birçok insan Vladyka John’u ve mucizelerini, şifalarını ve kaçının yardımına ve lütfuna layık olduğunu biliyor …  Vladyka günlük ihtiyaçlarda, hastalıkta ve manevi sıkıntılarda bile isteklerimizi duyar, bizi terk etmez.
Asıl mesele ona dua etmek ve sormak ve duyulacağız.  “İnancınıza göre size olacaktır” (Matta 9:29) – İsa’nın sözleri güçlüdür, mucizelere olan inancımız da aynı derecede güçlü olmalıdır.

Maria Libertie
www.kafiye.net