Светлана Савицкая/Svetlana Savitskaya

СВЯТОЙ

Hic et nunc (лат.) – «Здесь и сейчас».

Когда появлялось свободное время и лишняя копейка, Данила Петрович шел в фешенебельные магазины и покупал родственникам, друзьям и знакомым то, о чем мечтал каждый из них. Так, великого талантливого художника он мог обрадовать неожиданно-необходимым набором редких итальянских красок, стол многодетной соседки завалить сладостями, а Главу города удивить книгой в кожаном переплете. У всех сложилось впечатление, что Данила Петрович – самый богатый человек, его охотно приглашали на праздники, зная, что тот не придёт без дорогого подарка. Люди привыкли к его заботе, рассказывали о проблемах и болезнях, иногда делали это корыстно, чтобы не самим приобретать лекарства. А некоторые даже осуждали Данилу Петровича, что он подарил менее ценную вещь, чем пригрезившаяся им в мечтах.

Когда Данила Петрович скончался, как оказалось от продолжительной неприятной болезни, черная весть мгновенно облетела город. Все ждали пышных похорон у какого-нибудь богатого особняка, а собрались у ветхой комнатенки, в которой стоял простой сосновый гроб, обитый дешевой красной тряпкой.

– Да, он нищий! – воскликнул Глава города.

– Он добрый, – возразила многодетная мать.

– Святой, – произнес пораженный художник.

KUTSAL

Hic et nunc (Latince: Hic et nunc)) – «Burada ve şimdi».

Boş zaman ve ekstra bir kuruş ortaya çıktığında, Danila Petrovich moda mağazalarına gitti ve akrabalarına, arkadaşlarına ve tanıdıklarına her birinin hayalini kurdu. Böylece, büyük yetenekli bir sanatçı beklenmedik bir şekilde memnun edebilir-gerekli bir dizi nadir İtalyan rengi, büyük bir komşunun Masasını tatlılarla doldurmak ve şehrin başını bir deri kapaklı bir kitapla şaşırtmak. Herkes, Danila Petrovich’in en zengin kişi olduğu izlenimini uyandırdı, pahalı bir hediye olmadan gelmeyeceğini bilerek tatillere davet edildi. İnsanlar onun bakımına alıştılar, problemler ve hastalıklar hakkında konuştular, bazen kendi kendine hizmet ettiler, böylece ilaçları kendileri almazlar. Ve hatta bazıları Danila Petrovich’i hayallerinde görmekten daha az değerli bir şey sunduğunu kınadı.

Danila Petrovich vefat ettiğinde, uzun süren hoş olmayan bir hastalıktan ortaya çıktığı gibi, siyah haber anında şehri çevreledi. Herkes zengin bir konakta yemyeşil bir cenaze töreni bekledi ve ucuz bir kırmızı bezle kaplı basit bir çam tabutunun bulunduğu harap bir odada toplandı.

– Evet, O bir dilenci! – şehir Başkanı haykırdı.

– O iyi, – itiraz büyük anne.

– Aziz, – hayrete sanatçı söyledi.

THE HOLY MAN

From time to time, when Denial Petrovich discovered free time and extra penny in his budget, then Denial Petrovich went to the luxury shops and bought for the relatives, friends and acquaintances something that each of them wanted. For example, he could suddenly to please a talented artist by rare Italian paints; he could suddenly fill up all table family with many children by candies. Also he could surprise the head of the town by book in a leather binding. All people had the impression that Denial Petrovich is the richest man and he willingly invited to parties because they knew that the rich man necessarily would bring a nice and expensive gifts. People are accustomed to his care; they were telling him to about their problems and diseases, but sometimes they did it mercenary motives, in order not to buy medicines themselves. And some even criticized Daniel Petrovich, that he gave less valuable thing than they dreamed.

When Denial Petrovich has been died from a long unpleasant disease, black news quickly spread through the city. Everyone was waiting for magnificent funeral in some rich mansion, but people gathered in front of the old house, where stood a simple pine coffin upholstered by a cheap red rag.

– Oh, this guy was a poor! – Said head of the city.

– But he was a good man! – Retorted the mother of many children.

– Holy One! – Said the affected artist.

Светлана Савицкая/Svetlana Savitskaya
www.kafiye.net