Гульмира Джумагалиева / Gulmira Jumagaliyeva

Роза.


Цветок на высоком кургане
Расцвел по ошибке в ночи
Песчинка в земном океане
Лишь звезды, как отблеск свечи


А дождик поил его нежно,
Как лучший на свете отец.
Ты верил, что счастье безбрежно
В мечтах видел светлый венец.


Но тучи нахмурились гулко,
Курган осветило огнем.
Вдруг вышли из логова волки,
Слетелось во тьме воронье.


В тот миг лепестки поклевали,
На землю закапала кровь,
Но душу твою не отняли,
Ты краше сиял вновь и вновь.


Дождю улыбался сквозь слезы,
От боли хотелось кричать.
Но плачут ромашки — не розы
Им надо цвести и страдать.


Я розам пою серенаду,
За алой души красоту
Себе попрошу я награду
Подняться на их высоту.



Bir gül.


Yüksek kurganda çiçek
Yanlışlıkla gecede çiçek açtım
Dünya okyanusunda kum tanesi
Sadece yıldızlar mum ışığı gibi


Yağmur ona nazikçe su verdi.
Dünyanın en iyi babası gibi.
Mutluluğun dikkatsiz olduğuna inandın
Rüyamda parlak bir taç gördüm.


Ama bulutlar kaşlarını çattı
Kurgan ateşle aydınlandı.
Aniden kurtlar ininden çıktı,
Kargalar karanlıkta uçtu.


Yapraklar o anda övüldü
Kan toprağa gömüldü,
Ama ruhun alınamadı
Tekrar ve tekrar daha iyi parladın.


Yağmur gözyaşları içinde gülümsüyordu,
Acıdan bağırmak istedim.
Ama papatyalar ağlıyor – güller değil
Çiçek açmaları ve acı çekmeleri gerek.


Güllere serenat söylüyorum
Kırmızı ruhun ardında güzellik var
Kendime bir ödül isteyeceğim
Onların yüksekliğine tırmanmak.


Гульмира Джумагалиева / Gulmira Jumagaliyeva
www.kafiye.net