HESED. ( roman)80.

Kamile xanımın teklifi Nübarın lap üreyinden idi.Anasına hiss etdirmese de,üreyinde Zaurla görüşeceyine çox sevinirdi.Onsuz öten günlerin heresi bir il kimi görünürdü ona.İmkanı olsaydı,lap xaricdeki istirahetinden de imtina ederdi. Zaurun xetrine…Teki onu göreydi,sesini eşideydi.Baxışları toqquşaydı; sessiz ,dinmezce.Çöhreleri gülümseyeydi,ürekleri çırpınaydı…
Zaur da anasının telefon danışığından sonra xeyli teskinlik tapmışdı.Nübarı görmek onun en başlıca arzusu idi.Bu qısa arada onun iri,qara gözleri ,zerif,gözel çohresi üçün cox darıxmışdı.Nübarı görmeden öten her gün ona maraqsız ve menasız görünür,rahatlığını elinden alırdı.Bele meqamlarda elini defelerle telefonun desteyine uzatsa da,zeng vurmağa ürek etmirdi.Refiqe xanımdan çekinirdi.Ailelerin bir-biri ile yaxınlığı ise veziyyeti nisbeten tenzimleyecekdi.
Ertesi gün her iki aile görüşe hazırlaşırdı.Seher tezden Nübar atasının teklifi ile mağazaya yollanmışdı.Birlikde Zaurun aile üzvlerinin her biri üçün layiqli hediyyeler alınacaqdı.
Kamile de seher erteden oyanıb,qonaqların gelişi üçün mexsusi hazırlıq görürdü.Hazırladığı çeşidbeşid teamları böyük sevgi ile bezeyib süfreye düzürdü.Ailede gözel bir ehval-ruhiyye hökm sürürdü.
Nehayet,danışılan vaxt qapının zengi çalındı.Zaur telesik qapıya teref getdi.Kamile de oğlunun ardınca dehlize keçdi.Qapı açılan kimi Zaurun gözleri ilk olaraq Nübarı axtardı.İlahi,bu meleksima qız indi onun qarşısında dayanmışdı.Gözleri gülümseyir,baxışlarından sevgi süzülürdü.Bunu yalnız o,Zaur hiss edib duya bilerdi.
-A,qonaqları niye qapıda saxlamısan?,-Kamilenin sesi onu fikirden ayırdı,-a bala,qonaqları eve devet et,-gülümsedi,-telebe yoldaşını görüb itirmisen özünü.
Telesik ireli keçib evvel Refiqe ile,sonra ise onun heyat yoldaşı ile mehribanlıqla görüşdü:
-Siz bize xoş gelib,sefa getirmisiniz.Hemişe siz gelesiz,buyurun,keçin iceri,-yeniden Refiqeni qucaqladı:
-Gelişinize çox şadıq,bacım.Sağ olun ki,teklifimizi qebul etdiniz.
-Men de sizi görmeyime cox şadam ezizim,-Refiqe de gülümsedi,-ailevi dostluğumuz xeyirli,uğurlu olsun.
-Teşekkür edirem,buyurun keçin otağa.
Zaurun atası da,qardaşları da gelen qonaqları böyük hörmetle qarşılayıb görüşdüler.
Çox keçmedi ki,aile üzvleri arasında isti münasibet yarandı.Kamile Nübarın kömekliyi ile masaya qulluq edir,canla-başla qonaqlarına xidmet gösterirdi.Her şey o qeder zövqle,seliqe-sahmanla hazırlanmışdı ki,qonaqlar öz memnunluqlarını ifade etmeye söz tapmırdılar.
Yemek süfresi yığışandan sonra qadınlar metbexe,kışiler ise eyvana keçdiler.Sohbetler o qeder şirin idi ki,sanki bu insanlar illerin tanışı,dostu idiler.Atalar öz işleri barede etraflı danışır,fikir mübadilesi edir,qardaşlar bir-birine maraqlı ehvalatlar söyleyir,qadınlar ise metbexde çay süfresine hazırlıq görürdüler.
Kamile axşamdan hazırladığı növbenöv şirniyyatları süfreye düzdükce Refiqenin heyreti artırdı:
-Bu qeder şirniyyatı özünüz tek hazırlamısınız?
-Beli,-Kamile gülümsedi,-men biş-düşü cox xoşlayıram,-Plitenin üzerinde qaynayan çaydanı kenarı qoydu,-hem eziz qonaqlarım gelib,hem de balalarım bir araya yığışıb,-şkafdan çay qutusunu çıxartdı,- böyüyümün üzünü ancaq tetilden-tetile görürem,ortancıl il yarım idi ki,esgeri xidmetde idi.Ne yeyib ,ne içdiyinden de ki,xeberim yox idi,-çay demleyib plitenin üzerine qoydu,-soruşanda deyirdi ki,eladır,her şey dadlı,lezzetlidir,lap evdeki kimi -gülümsedi,-teskinlik verirdi mene.
Soyuducudan növbenöv mürebbeler,konfetler çıxarıb metbex masasının üzerine qoydu:
-He,indi Nübar balam bunları qablara qoyub,süfreye düzecek,-mehebbetle Nübara baxdı,-melek qızım.Allah qorusun,maşallah.
Nübar anındaca Kamilenin tapşırığına emel etdi.Çox keçmedi ki,her iki ailenin üzvleri çay süfresi arxasına eyleşdi.İsti münasibet,uyğunluq,semimiyyet bu insanları bir-birine sıx bağlamağa başlamışdı.Heç kim çekinmir,süfre arxasında özünü tam serbest,rahat hiss edirdi.
Zaurunsa bütün fikri ,diqqeti Nübarda idi.Etrafda danışılanları eşitmirdi sanki…İti,aydın baxışları düz Nübara tuşlanmışdı.Onun yanında keçen her anı,her meqamı yaddaşına hekk edirdi.Bu deqiqelerde özünü dünyanın xoşbexti sanırdı.Nübarlı anlar ona ele eziz idi ki,elinde imkan olsaydı, zamanı durdurardı.Eqrebleri irelilemeye qoymazdı.
Sevgi dolu baxışları hiss eden Nübar özünden biixtiyar başını qaldıríb Zaura baxdı.Uzun,sıx kirpikli qara gözleri dile geldi sanki:” Zaur…Zaur,bilsen nece darıxmışam seninçün.Her günüm bir il olub mene”.
“Ele men de…Nübarım.Sensiz heyatın heç marağı,menası yoxmuş…Sen…sen menim yaşam sebebimsen.”
“Bir neçe günden sonra istirahete yola düşeceyik…Senden nece ayrılım Zaur?Sensizliye nece dözüm?”.
“Ele bil canımdan can ayrılacaq,Nübar…Saatları,deqiqeleri,hetta saniyeleri sayacağam,sen geri qayıdan günü gözleyeceyem.”.
“Ele men de…sensiz keçen günlerim mene ezab verecek,Zaur.”,-Nübarın gözlerinde yaş gilelendi.Diqqet celb etmesin deye,qarşısındakı çiyelek mürebbesini özüne teref çekdi.Büllur stekana süzülmüş çaydan bir qurtum aldı.Qeher boğazını ele tutmuşdu ki,o qurtumu udmağa da çetinlik çekirdi.
Masa etrafında ise,söhbetler qızışır,hamı deyir-gülür,zarafatlaşırdı.
İki üreyin çırpıntısı,baxışların dialoqu susmaq bilmirdi.Qarşı terefe ünvanlanan sualların ekseriyyeti cavabsız qalırdı…
Bunlar ne Kamilenin,ne de Refiqenin gözünden yayınmırdı….

ARDI VAR.

Govher Rustamova
www.kafiye.net