Araftayım Ben

Ne gitmesi mümkün nede kalması
Öylesine bir boşluk içindeyim’ ki
Gitsem meçhule giden bir gemi gibi
Sonu belli olmayan bir yolculuk
Kalsam her şey bana yapancı
Ait deyilim sanki buralara
Hiçbir şey gelmiyor içimden araftayım ben.

Kafamın içi karma karışık
Ne bir umut var gelecek için
Nede bir huzur var dönmek için
Öylesine yalnızım ki
Medet umdum gecelerden araftayım ben..
Enkaz altından çıkmış bir beden var yorgun ve bezgin
Yıkık dökük ve kırgın gönlüm
Gelmez oldu içinden ne heves nede tutkum .
Ortada kalmış
Sahipsiz bir kuş misali
Araftayım ben

Savruldu gazel yaprağı gibi ömrüm ordan oraya
Doğuştan bahtımızda hep karaya
Koysalar da beni bundan sonra saraya
Bezmişim bu candan gönülden
Araftayım ben..

06/25/2016
Leman Gülbil
www.kafiye.net