KEŞKE HİÇ BÜYÜMESEYDİM

Büyüdüm
Kuşlar uçmuyor eskisi gibi göklerde
Kırıldı balmumundan kanatlarım
Kumdan kalelere sığmıyorum artık
Hüzünler sardı hayallerimi
Keşke çocuk kalsaydım

Büyüdüm
Dolaştım çocukluğumun sokaklarını
Kimse oynamıyor artık güvenle
Portakal bahçeleri küsmüş birer birer
Dalları kırılmış
Yuvaları bozulmuş kuşların
Korku ve hırs bürümüş gözleri
Büyümeyi ben istemedim

Büyüdüm
Dağ laleleri masallarda kalmış
Biraz küskün
Biraz solgun
Biraz kırgın
Hangi hoyrat eller yolmuş
Gelincikleri, papatyaları
Kim almış elimizden yufka ekmeğinden dürümleri
Keşke hiç büyümeseydim

Büyüdüm
Okulumu aradım binalar arasında
Kilitler vurulmuş kapısına
Anahtarı kör kuyuda
Su içtiğimiz çeşmeler kurumuş
Kararmış pencereleri
Sahipsiz, bakımsız, virane
Keşke hep çocuk kalsaydım

Büyüdük
Kirlettik dünyayı
Tükettik sevgiye dair her şeyi
Şikayet etmek nafile
Keşkeler sardı dilimizi
Keşke
Hiç
Büyümeseydik…

Ayşe Sönmez Bulut – ANTALYA
www.kafiye.net