Her Vakit

Her vakit esirdir kendi içinde

Kimi zaman belirli
Kimi zaman ise belirsizliğe.
Avuçları nasır tuttukça anlar insan
Aamanın akıp geçtiğini
Ve hükmedemez yüzündeki çizgilere.

Son durak kaç gönül kıyısında ki

Ne gelen belli
Ne giden yüreklerden
Akıp gider mi insanın gönül kafesinden
Dostları su misali?
Ve hangi siyah yalan kapatır
Şu beyaz içinde olan kiri?

Sanki Sultan Süleyman gibi taht kurdu

İçimdeki saraya yanlızlık
Ve tahttan indirdi bedeni.
Fethedilecek başka toprak yokmuş gibi
Dağıtıyor içimde biriken
Yeni yetme filizleri.

Ahhh şu ”zaman” dedikleri gafil tuzak

Bıraksam ulu orta
Şah mat edecek ben içindeki beni.
Dokunsam şu beyazdan yol tutan
Kar tanelerine parmak uçlarımla
Götürür mü beyazın en beyazına yüreğimi?

Neslihan Eyüboğlu
www.kafiye.net