KABUSUM

Islak kaldırımların tuzağım olduğunu
Bile bile, işkencelere ev sahipliği yapan
Sokağa attım kendimi ben de!
Her gün yüzlerce masum insanın katledildiği,
Sokaklar…

Ölü şehrin tutsaklarıydık herbirimiz!
Kurtuluşumuz kelepçeliydi,
Özgürlüğümüz düşman askerlerinin ayakları altındaydı;
Ezik ve çaresizliğin mahkumu…

Batan güneşin göz hapsindeydik,
Onun da eli kolu bağlıydı!

Şehrin kuytu köşelerinde kilitli sözcükleri
Haykırabilmek için, delicesine yırtınıyordu sokaklar!
Sokaklar naçar dilsizdi!
İşkencenin en büyüğünü çeken
Belki de soğukkanlı sokaklardı!
Sokaklar şahidimizdi tüm haksızlıklara,
Sokaklar naçar dilsizdi…

Şehir , işkencelere seyirci olmayı kaldıramıyor,
Yerin derinliklerine gömülüyordu
Tetikte bekleyen ,gürültülü bir depremle!
İçindeki acıyı belki de nefreti kusuyordu sokaklar artık!
Güneş çoktan pes etmişti..
Tek teselli olan yıldızlar da intiharın son aşamasındaydı,
Kendilerini astıkları iplerin altındaki şehir çekilmişti…

Güneş KAYACAN
www.kafiye.net