KALEM

Deli taylar gibi kalem
Köpük köpük öfkeden bazen
Esrik yeleler savurur mavilerden

Tutukluluk halini gören olmamış hiç
Zaman mekan kavramına ahraz piç

Durup dururken 
Yüreğe banar bazen,
Alkanlar içinde can verir
Sır vermez öteden beriden.

Çingene çadırındadır bazen,
Al basmaya sarınır.
Çıplak ayaklarıyla döverken yeri
Çeri başına burun kıvırır.

” Hu” çeker bazen, gök ehli duyar
Bazen dil sürçmesine bir çift göz oyar.

Ah bu kalem,
Bu kalem,
Bazen dilim 
Bazen kalem.

Nermin Akkan

www.kafiye.net