Kendimle söyleşi…

“Kusursuz değilim” lafım kendime
Beni benden iyi özüm tanıyor
Duruşum anlatır neler bendime
En sessiz cümlemi sözüm tanıyor


Kimi gün şükürsüz bunca nimete
Sandıklar dolusu gelmez kıymete
Gördüğüm ne varsa geçti zimmete
Doymayan yanımı gözüm tanıyor


Hiç kimse sezerek içimi bilmez
Yakına erişip yakamı silmez
Kırığım, döküğüm zaten eksilmez
Derdimi, telinde sazım tanıyor


Eskiyen seneler verdi demine
Yaşlandım diyorum var mı yemine
Tabanım hırslanır toprak zemine
Dermansız halimi dizim tanıyor


Ne desem aksine çıkıyor tersi
Direnen tarafım biraz da asi
Sabrımı zorluyor arada hepsi
Tasamı paylaşan kozum tanıyor


Bir kere şad olup gülsem içimde
Neleri saklarım bin bir acımda
İncinen bağrımda, aklar saçımda
Hicranı derinde gizim tanıyor


Bilmedim kimlerdi dostun erbabı
Pazarlık payımda yoktu hesabı
Getir el basayım varsa, kitabı
Ar ve günahımı yüzüm tanıyor.

Hayat ekseninde bilir yerini
Beş vakit zamanda yoklar kibrini
Niyeti bu işte…Böyle birini!
Geçtiği yollardan tozum tanıyor


Nezahat YILDIZ KAYA
www.kafiye.net