İnleyir Üreyimde

bir ayrılıq yanğısı bu gün
hezin – hezin sessiz-sessiz
büzüşüb bir qraqda
kimsesiz, yetim qalmış sevgisine ağlayır 
bir bucaqda.
ecel kimi seslenir qulağımda
tenha, yalqız otağımda
hicran ateşinin qucağında
ateş kimi o ayrılıq sözlerin
kül olub tokülür bütün menliyim
bir anlıq geriye dönüb
kecen günlerimizi yada salıram
o gözel xatirelerimizi
gözümde canlandırıram
bir xencer saplanır savunmasız qelbime
çooox sessiz gedişin
sebebini bilmediyim bu ayrılığın
ağırlığı çökür beynime.
harabe kimi dağılır her parçam bir yere
ayrılığın acısı yarım ay kimi tenha
zindan kimi soyuq ve çaresiz
qorxunc qaraanlıq kimi sancılıb üreyime
lenet edir seni tanıdığım güne
qoyduğum emeyime
ey uca dağlar
ey deli fırtına
ölüm saçan buruğunla götür meni
eyy deli xezerim, coş , dalğalan
dalğalarda itir meni
yox et meni
görmeyeyim onsuz olan seherleri
itginlerde mechullerde bitir meni…

ZEYNEB NAXCIVANLI
www.kafiye.net