Merhaba,
Annemle balkonda lafliyoruz ve az evvel o benden önce ölürse nasıl olacağını düşündüm. Çöp toplayan motorlu abi işletmenin önünden çöpe yöneldi oysa karanlıkti ama yanında ışığı vardı ve annem buna sevindi. Sonra yağmur atistiriyordu elimi göğe uzattım ve damlamadi.

Balkon demiri canımı acitti. Amcamlarin evine balkondan giriş çıkışlarımı hatırladım ve buradan üçüncü kattan aynı şeyi nasıl yapacagimi hayal ettim aynı zamanda gözlerim annemi dedeme benzetti ve durup dururken içimi yine acittim. Sonra üçüncü kez tekrarladı, kızım çıkart artik şu çoraplarını ayaklarinda hava alsın. Dedim anne ben alışkınim ama bak sırf senin için cikartiyorum.

Bunu Allah için yoldaki taşı kenara ittirmeme benzettim. Şimdi bilemiyordum bu iyi birsey midir kötü bir şey midir. Çünkü adamın teki iyiyle kotumun felegini sasirtmisti. Arada da bunu ona bağladım. Sonra annem uyudu babam uyudu ömer ise gitti kızlar uyudu nihat uyudu yağmur hızlandı ve kıskandı yalnızlığımı. Derken yarın ise ineceğim aklıma geldi. Sonra biri bir şey diyordu şöyle diyordu.

Burada siyah beyaz bir fotograf var. Resimde boş atlı karıncalar. Ben saymadim kaç taneydiler. Burada ne görüyorsunuz. Deliler gibi hepsine biniyor, onları deniyorum dedim ve atlı karincanin biri kopup ayak ucuma düştü. İnancın olsun baskasi olsa tekmeyi basardi ama ben sevdim. Sonra bir daha bir daha bir daha, daha yirmi dört yaşımda yoruldum. Uyusam dinlenir miydim? Beni dinlendiren şey sizlerce uyku muydu? Yok caniim. Ya başka ne olacak. Uyusam geçecekti de işte. Ben sen yokken de ayıktım.

Hatice Kübra Öktem 12.8.15
www.kafiye.net