SAVAŞIN ÇOCUKLARI

Siner,
Yıkık duvarların duldasına
Papatya elli çocukların, titrek bedeni.
Yetmez aklı, 
Oyun mu, gerçek mi??
Durup bir an,
Mola… dese acıyan sesi
Vurulur şaşkınlığından.
..
Savaşın çocukları onlar
Toprağa dönmüş gün gözleri.
Al yanaklarında korku,
Bakışlarında kan damlası
Ölümle yaşam arası aldıkları nefes.
Karanfil kokuyor sancıları.
kan çicekleri açmış düş bahcelerinde,
İllegalleşmiş oyun parkları. .
….
Savaş konmuş ayunlarının adı.
Ne kuralı var, ne molası,
Ölümün dili hep aynı…
Vurulurlar, en körpecik yanlarından.
Vurulur…!!!!
Ve oyundan öyle çıkar
SAVAŞIN ÇOCUKLARI. …

(Süveyda)
Fatma Gül ÖZCAN
www.kafiye.net