İKİ DELİLİK RAPSODİSİ

Elizabeth’in Beş Çay’ı bitimine yetişebilmişti,
Gecikmesinin,
Bir uskumru yağmurundan olduğunu
Nasıl söyleyebilirdi?
Kesif, uzun bir yoldu,
Gece boyunca tükettiği,
Oysa kafasında;
T.Stearns Eliot’u anlatmayı planlıyordu,
Ağır bir gürültüden
Düşen yaprakları toplarcasına,
Selamladı Elizabeth’i.
Pirinç tarlaları kadar ıslak,
Kaçıramayacak kadar ürkekti gözleri,
Elini cebine atarkenki ses,
Parşömen den olsa gerek
Elizabeth irkildi.
Konuş dercesine,
Anlamlaşan yüz çizgilerinden,
By Zero, bir adım geri çekildi.
Yemek masasının
Her iki yanını aydınlatan,
Şamdanların yanında durdu.
Aklındaki Eliot tamamen uçmuştu,
Yerine, heyulalardan kurtulmuş
Yüreği dillendi:
“Eğrelti otlarının arasında
Yetişmeyecek kadar güzelsin,
Bırak ta, suskunluğumun
İki Deliliği,
Tüm benliğine yerleşsin….”

NURAY   TUNÇ|FİKİR&SANAT
www.kafiye.net