DAVETSİZ

Sancısı girince bacağa davetiyesiz,
Alırım soluğu doğruca hastanede.
Beklerken dostları orada davetiyesiz,
Çıkan yok şimdi karşıma hastanede!

Bir sancı derken, bir ızdırap oldu.
Dostu düşmanı bilme nedeni oldu.
Kahırdan odalar şimdi zindan oldu,
Çıkan yok şimdi karşıma hastanede!

Doktordan beklenirken tedavi,
Hemşireler odamda beni dinledi,
Gecenin karanlığı döktü zehiri,
Çıkan yok şimdi karşıma hastanede!

Hiç nedeni sorulamayan sancıya,
Beni izleyen; doktor, hemşire, falcıya,
İnanın, gidesim geldi yoldaki hancıya,
Çıkan yok şimdi karşıma hastanede!

Gönül verdiklerim girdi komaya,
Bense acıdan girmişim komaya,
Unutulmuş soktu beni komaya,
Çıkan yok şimdi karşıma hastanede!

Duvarlar soğuk, gecenin soğuğundan…
Beyaz önlük olmuş yaşamdan soğutan,
Bir umut ışığı beklerken şırıngadan,
Çıkan yok şimdi karşıma hastanede!

Günlerin günleri kovaladığı odada,
Doktorların gözü kulağı odada,
Hemşireler yoruldu bu yağlı odada,
Çıkan yok şimdi karşıma hastanede!

Alınmasın dostlarım onlara kırılmamdan,
Alınmasın beni odamda hiç aramayan,
alınmasın beni ilaç komasında bırakan,
Çıkan yok şimdi karşıma hastanede!

Davetiye bekleyip hastaneye gelmeyen,
Hastaneye de davetiye ile gelmek isteyen,
Halimi hatırımı özlemeyen, daim gizlenen,
Çıkan yok şimdi karşıma hastanede!

İzmir /  03.03.2003
Hüseyin  DURMUŞ
www.kafiye.net