BEN GECE OLUNCA AĞLARIM

Ben…ben gece olunca ağlarım,
Gizlerim gözyaşlarımı;
karanlıkta kimseler görmesin diye!

Yalnızlığımı yudum yudum içerken,
Şarkılarla, şiirlerle avunurum.
Kaybolur adım adım gün benliğimde,
Ruhumda sızılar başlar hiç dinmeyen;
Ben gece olunca ağlarım.

Sensiz öyle gam çöker ki yüreğimin tam ortasına,
Ne yapacağımı bilemem,
Kaybolur uykularım kaf dağının ardına,
Hüzünler vurur, çıkmaz labirentlerde kalırım,
Beynimde uğultular bitmez.
Ben gece olunca ağlarım.

Çırpınışlarım bilirim çaresiz,
Devası olmayan hastalar gibiyim öyle bitkin,
Öyle kendi kendimle.
Bir ben yalnız, bir ben kimsesiz.
Kayıp çocukluğum gelir aklıma.
Yitip giden gençliğimin o deli dolu, zamanları gelir;
Pervasızca savurduğum saçlarım hani? Nerede?
Gençliğimin o kavak yellerinin estiği,
esip savurduğu günler gelir hatırıma,
Ben gece olunca ağlarım.
Umutsuz değilim de yarından,
Gücümün kalmadığını hissettiriyor artık kalbim!

Yorgunluğum her akşam vakti daha bir artıyor,
Ya bedenim! eskisi gibi mi ya?
Hele o gözlerim,
Neden öyle endişe dolu bakışlarla bakıyor aynada aksim?
Çünkü, çünkü; su misali; kayıp gidiyor ellerimden hayat!
Ben gece olunca ağlarım, karanlık gizlesin diye gözyaşlarımı.
Aylin AKGÜN
www.kafiye.net