GÜLE GÜLE

Seni ne zaman unuttum?
Sitem etmekte haklısın ama biliyorsun
Zamanın acımasızlığını,
Kalplerin vefasızlığını.
Şimdi, buz mavisi gözlerinle
Ve su sarısı saçlarınla aklımı alıyorsun.

Sen böyle güzel miydin; hayretteyim.
İçim kıpır kıpır,
Bir hoş.
Kelimeler yetmeyecek anlatmaya.
Ne söylesem boş!

Yüzünü gölgeleyen hüzün nerede,
Nerede o şüpheli bakışların,
Zehir akıtan sorguların nerede?

Bir selâmlık buluşma mı bu?
Yoksa…
Dilim varmıyor söylemeye.
Havadan sudan sözlerin anlamı ne?

Üzgünüm; maziyi hatırlatacak
Bir fotoğraf bile kalmadı geriye.
Ne konuşabiliriz ki, ne?

Başka birisin artık.
Belki de en baştan âşık olacağım,
Rüzgârına tutulup savrulacağım.
Ah, keşke!
Aklımda fırtınalar kalmış
Sadece.

Sahi, seni ne zaman unuttum?
Sitem etmekte haklısın ama biliyorsun:
“Ne kadar seviyorsan o kadar özlüyorsun.”

Zorlamak nafile.
Hoşça kal küllenmiş ateşim.
Son defa “Güle güle.”

Mücella Pakdemir
www.kafiye.net