BEN ŞİİR YAZAMAM ASLINDA

Ben aslında şiir yazamam;
Ama,hep konuşurum kendi kendimle!..
Çocukları çok severim
Kuşları,doğayı birde çiçekleri
Denize olan aşkım,
Gökyüzüne olan sevdamdandır…

Dedim ya!..
Ben şiir yazamam aslında
Gökyüzüne bakarken meleklere benzetirim bulutları
Sonra inerler melekler yeryüzüne,
Bize sevgiyi,aşkı,barışı getirirler kanatlarında;
Sunarlar bize yıldızlardan yapılmış tepsilerde…
Uykudan önce,uykudan sonra nefesle beraber
Yemekten önce,yemekten sonra
Her an ,
Her zaman..

Ben bazen düşlerimde boyarım dünyayı
Hüzün rengini katmadan.
Neşenin,coşkunun,sevginin,
Sağlığın huzurun aşkın ve
Barışın rengine…
Çocuklar kardeş olsun diye
İnsanlar dostluğun meşalesini hiç söndürmesinler diye
Açlık,yoksulluk,çaresizlik yüzünden
Bir kelime yazmasın kalemler demiştim
Üstüne basarak zaten.

Ben şiir yazamam
Yüreğim üşür bazen baktıkça dünyaya
Anlam veremez çocukça bakışlarım
Evrenin dönen çarkına.
Tutulur bazen nutkum
Düğümlenir boğazımda kelimeler.
Gözlerim buğulanır,
İçime çiğ tanesi gibi düşer gözyaşlarım
Bir deprem etkisiyle,
Yinede belli etmem gülümserim
Bütün olumsuzluklara inat hayata..
Baka kalırım belki uzaklarda ararım
Dalarım uzaklara.
Ne bileyim belki uzaklarda ararım
Çözemediğim hayat bulmacasının yanıtlarını.
Sormak isterim
Ateşe yakarken yanmanın duygusunu.
Suya da sorardım
Sen hiç boğarken boğmanın nasıl bir duygu olduğunu…
Biliyorum cevap alamayacağımı,
Susacaklar!..
Bile,bile sorardım yinede bin bir inat
Tok olana sorardım
Açlığın tanımını
Zengine de sorardım
Ekmeğin fiyatını..

Pek beceremem şiir yazmayı
Ama!..
Şiire benzetirim hayatı.
Hayallerimi,dugularımı,düşlerimi
Şiir gibi bir dünyaya uyanmak için belki de…

GÜLBAHAR  FİDAN
www.kafiye.net