SABRETMEK KALDI BANA


Kırmızı gömleğimle ilk görünce sen beni.
Nasıl da kaçıverdim bırakıp öyle seni.
Ürkek kumrular gibi izledim pencereni.
Seni çok uzaklardan özlemek kaldı bana.

Ak düşmüş saçlarını nasıl ağarttı zâlim.
Dut yemiş bülbül gibi susarım bitti kâlim.
Yaktı özlem korların dayanmaya yok hâlim.
Felekten muştuları gözlemek kaldı bana

Yine kor uzaklığın döşendi yollarıma
Yine kar sensizlğin sarıldı kolarıma
Beraberce felekten gizlice bir an çaldık
Anılarla yaşayıp , sızlamak kaldı bana

Sanki esti zamanlar bir rüzgar gibi geçti
Ayrılığın kılıcı beni tam candan biçti
Bilmem ki zalim felek neden hep beni seçti
Taş basılı bağrımı közlemek kaldı bana

Mavilerim çalındı bana hep kızıl kaldı
Ömrümün ummânına bir deli akrep daldı
Hayallerim yetimdi, bineğim kırık saldı
Yazgımın cilvesini izlemek kaldı bana

Şimdi sen uzaklardan bana mendil salllarken
Ümitsiz bir bûseyi yanağıma yollarken
Efkârım sevincimi son sür’atle sollarken
Özlemin ettiğini bezlemek kaldı bana

Kalbimi kilitledim küstüm artık aşka ben
İçimde sönen koru alevlendir tek bir sen
Hasretle yanan nârsın yüreğimde ah bir sen
Bağrımdaki ateşi gizlemek kaldı bana

Seni yazmış alnıma kalemin keskin ucu.
Sonra da aldı benden Bir Tek Kanun Koyucu.
Sensizlik öyle acı,,yokluğun can vurucu.
Başımı öne eğip özlemek kaldı bana.

Yüzünü bir yudumcuk görmek bile güzeldi
Aşk bağından üzümü dermek bize özeldi
Sonra da gözyaşıyla el sallamak bedeldi
Kan revân yollarını dizlemek kaldı bana

O dalgın bakışında efkârlı hâre vardı
Sanki visâl bir hayal ümitler sana dardı
Tam vedâ zamanında yüzünü keder sardı
Şimdi çok uzaklardan izlemek kaldı bana

Sevim Çiçek Karadeniz  (Sevo Can Çiçek)
14.8.2014 /01:46
www.kafiye.net