BEN BİR GARİP EMİNE
(Osman ve Emine Birkan dostlarıma ithafım)
Ben bir garip Emine
Karanlığa doğan
İlk ağlamasını ömrünün her anına yayan
Siz bilir misiniz baba diyememenin acısını
Siz bilir misiniz elinizi uzattığınızda tutacak koruyacak el bulamamayı
Anlatsam hayatım roman olur derler ya dostlar
Buda benim romanım
Kahramanı ben olan, acısını yıllarca kirpiklerinin neminde yaşayan
Annemle babam kaçmışlar sevdalarını yeşertmek adına
Ama nafile sonra ayrılık
Annem baba evine
Bir de ben gelmişim dünyaya

Bir garip Emine
Karanlığa doğan
Dede neden bu eziyet bana
Suçum nedir
Günahım nedir
Anneanne gidelim mi bu diyardan
Kaçalım mı dedemin sevgiye ihanetinden
Kimliksiz bir ferdim bu dünyada
Sevgiyi öğrenmeden sindim korkularıma
Yaşım altı
Haydi, iş başına
Okul mu alfabe mi ne ki onlar
Küçük omuzlarda dünyanın yükü
Kıskanıyorum yaşıtlarımı
Ne güzel giymişler önlüklerini
Yüzlerinde ki tebessümleri
Yaşamadım düşlerimi
Bilemedim sevgi sözcüklerini

Ben bir garip Emine
Karanlığa doğan
Yaş gelmiş evlilik çağına
İşte eşin olacak denmiş yakın akraba
Kimliksiz bir yaşantının
Fikri alınmayan bir Emine
Diretmiş yaşamın zorluğu gibi
Başkaldırmış yıllarca eğik duran sinmiş duygusu
Ve ilk kez
Kendi karar vermiş
Bir ömür yastığa baş koyacağına
Ömrünü adayacağı tek damar da akacak Birkan’ına

Ben bir garip Emine
Karanlığa doğan
Işıltısını Osman’ının yüreğinden alan
Üzüntülerini bohçalayan
Ömrünü sevdasına adayan

Gürhan Olcaytürkan
Ankara – 02.03.2013
www.kafiye.net