KIRILAN ÜMİTLER

Kıvrılıp bükülen yollar bırakıyorum,
Kırılmış umutlarımın ardından;
Pusulasını kaybetmiş bir yolcu misali,
Atılıyorum yolların soğuk kollarına;
Bir daha geriye dönmemek üzere!..

Gitmek istemiyor canim, dönsem olmuyor,
İkircikli duygunun tutsağı, yol zebunuyum.
Yolcuların her biri belli ki sılaya hasret,
Boyunlarını bükmüş, kader mahkûmları,
Köşelerine sinmiş, yalnızlığı soluyorlar.

Gözlüyorum, gözlerim arabanın tekerleğinde,
Gidişler öne mi arkaya mı belli değil;
Dönüp duruyor ufkumuzun dar merkezinde.
Biz mi unuttuk yolları, yönler mi değişti,
Hayır, hayır değişen biziz, bir de kırılan ümitler.

Binali Yıldız 1985
www.kafiye.net