KAVANOZ DİPLİ DÜNYA

Üstünde istemedin; diyelim ki haklısın
Canı tenden ayıran son darbeyi vursana
Bağrını aç, gireyim; mademki insaflısın
Kimsenin sevmediği şu bahtsızı sarsana

Bir ters bir yüz, haroşa; çorap ördün başıma
Kaçtı bütün ilmekler; kıran girdi düşüme
Belki iki satırlık küfür kalır taşıma
“Son dileğin ne?” diye bir kerecik sorsana

“Mesele değil.” derdim, sallardım her derdini
Yollasaydın yanıma yoldaşların merdini
Gönderdin nerde varsa en kalleş, namerdini
Kırdığın yüreğimi ortasından yarsana

Ne dikili ağacım, ne evim, ne ocağım
Kalmadı sığınacak ne kapım, ne kucağım
Ne de bir dost suratı güvenle bakacağım
Utanmadan bunları hayırlara yorsana

Doğrulamadı belim; hâlâ emekliyorum
Eller köşeyi döndü; bense pinekliyorum
İki parmak üst üste küs yapmış, bekliyorum
Dur ulan kahpe dünya! İneceğim; dursana!

Mücella Pakdemir
www.kafiye.net