Ne Açabiliyorum

Bir pencere önü dalgınlığında,
Ruhum dört mevsimin tam ortasında.
Hafiften kar taneleri düşüyor.
Yağmur atıştırıyor ardından.
Bir rüzgar esiyor pencere aralığından,
İçime, içeriye doluyor.
Önümde duruyor okunmayı bekleyen kitaplar.
Ne dokunabiliyorum,
Ne açabiliyorum.
Dalıp yalnızlığımın içine,
Kelebekleri çıkarıyorum,
Baharın tazeliğini yeniden yaşatsınlar diye gönlüme…

Ümran Yıldırım
www.kafiye.net