Sahte

Sahte olan gülen yüzler mi yoksa hayatın ta kendisi mi? Hayattan emin olmamakla birlikte kendimden de emin olmama duygusu var… Gözyaşlarımın ansızın yanaklarımdan süzülmesi neyi işaret ediyor? Hiç nedensiz ağlamamın sebebini bana kimin açıklayacağından da emin olamıyorum… Belki de sebep kendimden doğan bir durumdur, emin olamıyorum… Kim bilir içimde bir yerlerde ağlamayan melek gezinmekte… Ki onu bulamadığım içindir bu nefret… Kendime duyduğum nefretin sonsuza kadar devam etmesi ya da günün birinde bunun son bulması muamma…

Bilinmezliğin içinde kaybolarak beynime sorular yöneltip cevabını bekliyorum: Ağlamayan bir yanım var mıdır acaba? Ya da meleğin nerede saklı olduğunu söyleyecek misin? Genel olarak sorduğum sorunun yanıtsız kalmasına şaşırmıyorum… Tüm her şey normal geliyor… Ya da normal gelmesi zorunlu olduğu için mi böyle hissediyorum? Kendimi özgür hissederken meğer ne de tutsakmışım…

Ömür boyu sahtelere uzak yaşamayı umarken ta dibimde bitmelerini fark edememem ne acı… Canım benimsediğim insanların aslında bir sahteden ibaret oldukları yıkıcı… İçinde bir bir yalan bulunduran konuşmalarını anlayamamam fazla uzun bir zaman… Bu boşa giden zamanıma acımakla yetinebiliyorum… Sahtelerden uzakta bir ömür sürmeyi düşünmek muazzam geliyor… Sahte yüzlerden, sahte bakışlardan, sahte laflardan uzakta nefes almamın ciğerlerime kesinlikle ilaç gibi geleceğine inanıyorum…

MİNE POLAT
www.kafiye.bet