YALNIZIM
 

Acı ve hüzünlü, amma çaresi yok 
Yalnızım yine, odam zifir karanlık 
Her taraf ısısız çıt ses çıkmıyor
Boynum bükük, kalbim kırık
Gözlerim buglu 
Evim yatagım kalbim üzgün 
Sanki duvarlar yıkıldı yıkılacak 
Her şey küsmüş, tavan bile 
Üstüme çöktü çökecek
Aldım elime telefonumu
Cıktım dolaştım boş sokakları 
Çaresiz kaldım, bekledim , ümütlendim 
Telefonum hep sustu, yine çalmadı 
Her yerde gözlerim seni aradı 
Bekledim bekledim , yine yoktun gelmedin 
Her zamanki gibi yalnız, ve mutsuz 
Evimin yolunu tuttum 

Zülfiye Dönmez
www.kafiye.net