Âyin Dehlizi

Ne sen Kerem oldun ne de ben Aslı
Bu aşkı mühürle ufuğa kazdık
Bağrımız yanarken, sırt sırta yaslı
Sevgi tünelinde sancılı nazdık 

Gâh mutluluk tattık düşleri karıp
Gâh acıyı çektik sükûta varıp 
Yıllanmış sızıyla zamanı yarıp
Mahzun hüzünleri gelirken sezdik

Söz hacet bırakmaz, duruşta beyan
Gönül gözümüze sevdamız ayan
Can , canda kıbleye dönerken her an
Ruhu mesken tutup sırrını çözdük

Riyâsız çıkarsız güzel bakarak
Ufacık pay alıp keder yıkarak
Ömür ikliminde öze akarak
Yaşam kıyısında umudu süzdük

Buluşmuş yürekler vuslata vurgun
Derinden yol alır hisli ve durgun
Şevkatle tutkuyu sararken yorgun
Mecâlsiz tek nefes yanyana gezdik

Bizi, bize bağlar hüsnü’ce bakış
Usulca sokulur tenedir yakış
Utanır bedende zamana akış
Feyzin eşiğinde ateşten közdük

Kimi zaman âciz dilden mütesir
Âyin dehlizinde Yusuf’ca esir
Sığındık duaya soluğu tesir, 
Müjdesi yarına verilmiş hazdık

Sehpası hazırda idam fermansa
Çöker darağacı sine harmansa
İnletir zemini yaşam dermansa
Dik ve sarp hedefte kaderden bezdik.

Nezahat YILDIZ KAYA
www.kafiye.net