Uğrunda Ölmeye

Sönmeyeceğini bildiğim ateşe
Uğrunda ölmeye yürümek
Gibiydi SEN’i sevmek..
Bir kıvılcım olup ışığa karşı
Açtığım ellerim
Yere dimdik basan ayaklarım
Seni aldatmasın..
Başsız kalan bedenime
Şimdi ağır gelen sadece
Kahrolası yüreğim
Onu da söküp alacak
Cesaretin olmalı
Olmalı ki.. beynimin içindeki SEN’den kurtulduğum gibi
Tüm benliğiyle sana esir olmuş
Kalbimden de kurtulayım
İşte o zaman seni düşünmek
Ve seni hissetmek yetisinden
Yoksun bedenim
Boş bir çuval gibi
Yemyeşil otlara düşecek
Kuru ve kararmış bir yaprak
Misali huzurun sonsuz
Boşluğunda bir hiç olacak..

Nazlı Saraç Ocak  (Naz’ca) / İzmir
www.kafiye.net