BİR İNSAN

Boş vakitlerinde ağlar bir insan,
Üzüntüsünden, sevincinden değil…
Rüzgâr saçlarını nereye savurursa,
O yöne yürürsün.
Ben bilirim gazete kağıtlarına yazılan şiirleri,
Küçük umutlarla kurulup, büyüyen hayalleri,
Ne yazık ki bu insan hala sevmeyi öğrenmedi!
Namütenahi bir gökyüzünde çiftçiler umutları eker,
Kimsesiz gözler nice nice yaşlar döker…
Herkes ektiği kadar biçer hayatı,
Ve yalnızlık bütün karasal iklimlere dahildir,
 Giderken bir insan elvedayı bana öğretir,
Sorun sen değil bende demek,
Kısaca bir özgeçmiş biçimidir!
Bakma! Sen bana aldanma,
Bütün çiçekleri sana toplamadım,
Hepsi sen kadar güzel kokmuyordu,
İşittiğim sesler senin bana çizilen suretindi,
İçimdeki sesleri işitebilmem için;
Senin bana gülmen gerekirdi.
Benim sana gülemem yersizdi.
Çünkü; avuçları arasına alan bendim ayrılığı,
Sana rağmen seni sevebilmek zorsa,
Neden katlanırdı insan bu aşka?

Gülcan Korkmaz
www.kafiye.net