KORKUYORUM 

KORKUYORUM

Yokluguna alışmaktan zorlanıyorum,
Ne kadar acı ve hüzünlü.
Yok artık bitti demek,
Senın gelmeyecegini düşünmek,
Bir idam mahkumunu beklemek gibi bir şey!
Hani hiç bir şey yapamadan beklerler ya hücrelerinde,
Ölümün soluk nefesini hissederek,
Anlamlı olan hiç bir şey yoktur ya onlar için!
Belkı bir an için ölmektir akıllarından geçen,
Bu beklemenin işkencesi bitsin de,
Ne olursa olsun korkular sona ersın!

 
İşte benimde ruh halim böyle;
Senin yokluguna alışmak,
Sanki ölüme davet vermek kadar zor ve acı!
Sensizlıgın korkusunu atamıyorum üstümden!

And içtim yokluguna.
Zor da olsa alışacagım,
Kimseye acımı hisettirmeden yaşayacagım.
Sen yanımda olmasan da,
Sen beynimden hiç çıkmayan ezberimsin!
Yorgun bedenimin tek terk etmeyen sahibisin.
Canımın içindeki can ben var oldukça,
Sen zaten hep bendesin.

 Zülfiye  Dönmez
www.kafiye.net