DÜŞ AĞITI

Çıplak ağaçlar utanmayı öğrenmiş olmalı,
Çatıların karları beklediği bu mevsimde…
İki gazete kağıdı yüzümü örttüğünde ;
Karşımdaki aynada suretime güldüm.
Üstünde ki manşeti kimler gördü?
‘Vicdanın üşüdü ve donarak öldü…’
Bu haykırışı tutamadı çocuklar,
Kin nefretle beraber yürüdü.
Herkes mutluluğu ceplerine sakladı.
Ekmek kırıntılarını kaçırdı biri,
Ve insanlık kimseye yetmedi!
Duvarlar yüz çevirip gitti.
Zaman parmaklarını ısırdı,
Hayattaki çabaların,
İki duaya saklandı!.
İki gözyaşında bir insan boğulabilir.
Yeryüzündeki bütün karasal iklimlere inat!
Ki kimse anlamaz neden ağladığını;
İç kanamadan ölmez bir kalp!
Vitrinden çıkardığın gün yalanlarını,
Bir gün doğruyu söylemeyi öğreneceksin.
Dilinden bu ağıt düşmedikçe sen şarkı söyleyemezsin!
Kader suya yazıldı mı bir daha silemezsin!

GÜLCAN KORKMAZ
www.kafiye.net