YORULDUM ARTIK

Bu gün otururken evimde,
Birden geçmişim dikiliverdi
Gözümün önüne.
Büyük yazılarla yazılmış,
Sıyah bir perde dop doluydu.
Hic unutamadıgım anılarıma,
Çektıgım acılar yazılıydı üstünde.
Görünce hayallere daldım,
Sabır edemedım,
Bir iki sene öncesıne gittim.
Bırak dedım kendıme!
Aksın gözyaşların son defa!
İçin rahatlasın aldırma!
Sıkma kendini, agla dedim!
Satlerce agladım.
Tek tek acılı günlerimi hatırladım,
En sonunda dımdık ayaga kalktım.
Aglamakla acılar unutulmaz
Gülerek;
Aglama kız kalk dedim!
Tüm beni üzen acı hatıralarımı,
Gökyüzüne geri bulutlara yoladım.
Birdaha geri gelmemeleri için,
Yalvardım, yakardım, vedalaştım!
Geçmışımı unutmak istıyorum.
Aklıma geldikçe yeniden hastalanıyorum.
Ben aglamak degil, gülmek istıyorum artık!
Suçlusu ben degilim ki yaşadıklarımın!
Bu bir sınavdı,
Sabır et dediler ettim!
Dayandım amma…
Özür dilerim bu acılardan,
Çok yoruldum artık.
İsteyin bir güne, bir ömür vereyim!
Amma bana artık diren demeyin!
Direnmek istemıyorum,
Günlerim acıda olsa,
Gülerek şen şakrak yaşamak,
Kımseyi üzmek istemiyorum!
Amma ne olursa olsun,
Lütfen benim için kimse aglamasın!
Beni herkes gülerken hatırlasın.

Zülfıye Dönmez
www.kafiye.net