HESED. (77)

Anasının gözlenilmez söhbetinden tutulan Arzu ne deyeceyini bilmedi.Qaşları çatıldı,dodaqları titredi.Hetta bir anlığa anasının üzüne baxmağa bele cesaret etmedi.Günahkar adamlar kimi başını aşağı saldı.
Atasının qohumlarından söz düşende anasının söhbetden yayınmasının,üzünün ifadesinin birden-bire deyişmesinin sebebini indi anladı. “Yazıq anam,-düşündü,-senin başın gör neler çekib!…”.
–Xestexanadan çıxanda…atan ne qeder tekid etse de,o eve qayıtmadım,-Zehra söhbetine davam etdi,-hara baxırdımsa,orda eli bıçaqlı Seriyyeni görürdüm.Geceleri de rahat yata bilmirdim,sekseke içinde idim.Qefilden qışqırıb ayılır,ağlayır,imdad isteyirdim…Her defe de iyne vurub yatızdırırdılar.Eseblerim çox pozulmuşdu.Dünyaya getireceyim körpemin gelişini hesretle gözlediyim bir vaxtda….artıq onun yoxluğu ile barışmalı idim,-ananın yanağına süzülen aramsız göz yaşları Arzunun daxilini silkeledi:
-Sakit ol,ana,-dedi,-qismet beleymiş.Özünü üzme,olan olub,keçen keçib.Sen ki,övladsız deyilsen.Biz varıq.
-He,-ananın sesi titredi,-elindeki yaylığın ucu ile gözlerini sildi,-şükür,Allah meni övladsız qoymadı.İki gözel-göyçek qız nesib etdi.
Arzu söhbeti deyişmek istese de,Zehra üreyini boşaldırdı.İllerle içinde gezdirdiyi ,heç kimle bölüşmediyi söhbeti bu gece mehz Arzu ile edirdi:
-Xestexanadan çıxıb düz atam evine getdim.Atan da menimle idi. Atam bir söz demese de,anamla bacım yazığı ele qapının kandarındaca topa tutdular.Üzüne olmazın sözler dediler,tehqir etdiler.Hetta bacım acığından el atıb yazığın köyneyini de cırdı…Ne deyim…veziyyet çox acınacaqlı bir şekil almışdı.
-Bes…atam…
-Atan ele yazıq,ele günahkar görkem almışdı ki,sanki olanların hamısının teqsiri onda idi.Mezlum-mezlum üzüme baxırdı.Gözleri ile menden çıxış yolu isteyirdi.Ne deyeceyimi,ne edeceyimi bilmirdim.Xülase,anamla bacım onu qapıdan qovdular,mene onunla görüşmeyi,danışmağı qadağan etdiler,-Zehra derinden ah çekdi,-çox zeiflemişdim,ilk günler yalnız canımın hayında idim.Halsızlıq,başgicellenme meni elden salmışdı.Anamgil her cür qulluğumu tutur, qayğıma qalırdılar.Menimse fikrim…atanın yanında idi.Bundan sonrakı heyatımı onsuz heç cür tesevvür ede bilmirdim.Etmek istemirdim de.Menimçün heyat yalnız ondan ibaret idi.Nece olacaqdı?…saatlarla yerimde uzanıb,gözlerimi tavana zilleyir,çıxış yolu axtarırdım.Amma tapa bilmirdim.Bizim bir-birimizle yeniden aile heyatı yaşayacağımız artıq mümkün deyildi.Aileler bir-birine düşmen kesilmişdi.
-Bes…sonra?,-Arzu astadan dillendi.
-Sonra…günlerin birinde qonşuluqda yaşayan Gülgez xala bize geldi.Allah rehmet elesin,ağıllı müdrik qadın idi. Anam evde yox idi.Bacıma bir bağlama verib “Qızım,qutabdır,-dedi,-heyetimin göy-göyertisinden bişirmişem.Boğazımdan getmedi,sizin de payınızı götürüb geldim bura.Al,apar metbexe.Özünüz de yeyin,ananıza da saxlayın.Hamınıza çatacaq,-gülümsedi,-bacım bağlamanı alıb metbexe keçen kimi,ovcuma bir kağız parçası qoydu.Bir şey anlamadığımı görüb astadan:
-Mektubdur,-dedi,-ses salma.Yoldaşındandır.Yalvar-yaxar eledi,üzünden keçmedim.Günahım varsa,Allah keçsin…
Mektubu ovcumda berk-berk sıxdım.Sanki kiminse onu elimden alacağından ehtiyat edirdim.
Gülgez xalanı yola salan kimi,otağa qaçıb,qapını arxadan bağladım.Ovcumda ezik-büzük olmuş mektubu acgözlükle oxumağa başladım.Atan yazmışdı:”Menim sevimli Zehram!Ayım,güneşim Zehram!Heyatım,ömrümün menası Zehram!,-özünü saxlaya bilmeyib hönkürdü,-sensiz yaşaya bilmirem.Heyat mene cehennem olub.Yaşamaq istemirem.Sensiz yaşamaqdansa,ölmek yaxşıdır!Neyleyek Zehra?Derdimizi kime söyleyek?Kimden imdad isteyek?Axı biz kime neylemişdik?”.
Basım dumanlanmışdı,göz yaşlarım mektubu oxumağa aman vermirdi.Axıb kağızın üzerine tökülürdü.Elim-ayağım titreyir,üreyim yarpaq kimi esirdi.Qüvvemi toplayıb,mektubun ardını oxumağa başladım “Bizim birce yolumuz var,Zehra.Burdan baş götürüb Bakıya qaçmaq.Orada ev kirayeleyerik,dostlarım da kömek eder.Sonra bir iş tapıb ailemi dolandıraram.Burda qalmağımızın menası yoxdur,gülüm.Hesret her ikimizi mehv edecek.Gel menimle razılaş,sabah gece hamı yatandan sonra,ehmalca evden çıx.Darvazanızın ağzında seni gözleyecem.Qonşumuz Arif kişinin oğlu ile danışmışam.Bizi Bakıya,dostumgile aparacaq.Bir müddet orada qalarıq.Rehim yaxşı oğlandır.Subaydır,hansısa zavodda işleyir.Söz verib ki,meni de yanında işe düzeldecek.Razılaş,Zehra.Ne olar,razılaş!Qurtulaq burdan.Gedek,öz heyatımızı yaşayaq! İnan mene,her şey yaxşı olacaq.Bu,yegane çıxış yolumuzdur.Etibar et,güven mene!Sabah gece saat birde gözleyeceyem seni.Öpürem o gül yanaqlarından.”.
Mektubu yeniden elimde sıxdım.Sanki hemin anda mene güc,teper geldi.Cüretlendim.Beli,o düz deyirdi,bu yegane çıxış yolu idi.Men bu fürsetden istifade etmeli idim.Öz sevgime,öz mehebbetime doğru addım atmalı idim.Bütün maneeleri def edib,seadetime doğru getmeliydim.
Qerar vermişdim.Deyilen vaxtda,deyilen yerde görüşecekdim.

ARDI VAR.

Govher Rustamova
www.kafiye.net