Kafiye.Net

HESED.(78)

Hava qaraldıqca heyecanım artırdı,-Zehra köks ötürüb sakitce dillendi,-Heyat meni çox çetin bir seçim qarşısında qoymuşdu.Ne doğma yuvamdan,ezizlerimden keçe bilirdim,ne de…atandan.Evde her şeyden bixeber ata-anam,bacım şirin söhbet edir,deyib-gülür,menimse daxilim esim-esim esirdi.Fikirlerim çox qarışmışdı.Bilirdim ki,etdiyim hereketi mene bağışlamayacaqlar.Birdefelik menden üz dönderecekler.Belke de…heç ölene qeder üzüme baxmayacaqlar.İlahi,ne edim?Bu cavabsız sual içimi yandırıb-yaxırdı.”Bele çıxır ki,…bu, menim doğmalarımla yaşadığım son gecedir!Aman Allah…Bir bilseydin,hemin anda içimde neler baş verirdı!Bacımın zarafatyana söhbetine ara-sıra xefif gülen anama,elindeki qezeti bir terefe qoyub,eyneyinin üstünden bacıma baxıb bığaltı gülümseyen atama nezer saldım.
Heç kimin heç neden şübhelenmediyi bir gecede men helledici bir addım atmalı idim; ya o yana,ya da bu yana.Beli,bu gece çox şeyi hell edirdi.Ne başını ağrıdım,-ana elini sızıldayan dizine çekdi,-yatmaq zamanı yetişende here öz otağına çekildi.Eve sakitlik çökdü.Yatagıma ele bil qor tökülmüşdü.Başımın üstünde aramsız tıqqıldayan divar saatı vaxtın azalmasını xatırlatdıqca,üreyimin döyüntüsü süretlenirdi.Bütün vücudum sarsıntı içinde idi.Ne qeder doğru,ne qeder yanlış addım atacağım sual altında idi.Fikirler bir-biri ile savaşırdı,biri mene haqq qazandırır,digeri ise…qınayırdı.Elimi atıb yaxınlığımdakı stolüstü lampanın düymesini basdım.Otaq zeif işıqlandı.Saata diqqet etdim…Hazırlaşmaq zamanı idi.
Gecenin sakitliyinde maşın tekerlerinin sesi aydın eşidildi, darvazamıza yaxınlaşıb susdu.
Demek…evi terk etmek zamanı yetişmişdi.
Ne düşündümse,içimdeki fırtınanı boğub,göz yaşları töke-töke eynimi deyişdim.Seherden hazırlayıb qoyduğum kiçik boğçanı götürdüm.Otağıma günahkar adamlar kimi yazıq-yazıq baxdım.Sanki bu an ona da naxeleflik edirdim.
Maşının yeniden işe düşmesi meni xeyaldan ayırdi,bu,artıq evden çıxmağım üçün mene verilen işare idi.Telesik boğçanı götürdüm,barmağımın ucunda dehlize,oradan da ehmalca heyete çıxdım.Darvazaya teref addımlayırdım ki,sakitce yuxulayan Bozdar henirti hiss edib,gozlerini açdı,yerinden qalxdı.Aman Allah,birce sesi çıxmayaydı…yaxınlaşıb başına tumar çekdim,son defe tumarladım.Sanki o da nedense duyuq düşmüşdü,melul-melul üzüme baxırdı.
Maşını gözlede bilmezdim,qeti addım atmaq zamanı idi.
Dönüb heyet-bacamıza,evimize,eyvanımıza bir de diqqetle baxdım…Bu,menim ata evindeki son gecem idi.Vida gecem.
Derinden ah çekdim.Darvazanı yavaşca açıb çıxdım,arxamca ehmalca bağladım.Atan mene teref geldi,ellerimden tutub maşına eyleşdırdi.Özünün de elleri buz kimi idi.Ne qeder toxdaq görünmeye çalışsa da,heyecanı aydın hiss olunurdu.
Maşın celd yerinden terpendi.Mene ele geldi ki,onun sesine evdekiler oyanacaq,haray qopacaq,bütün kend ayağa qalxacaq ve biz rüsvayçılıqla bir-birimizden ömürlük ayrı düşeceyik…
Sürücü de ele bil eyni fikirde idi.Maşını süretle sürür,bizi bacardığı qeder kendden uzaqlaşdırmağa çalışırdı.
Mense…gecenin zülmetinde kendimize doyunca tamaşa etmek üçün pencereden acgözlükle ağaclara,evlere baxır,kendin her qarışı,her küncü ile vidalaşırdım sanki.Bilmirem…,-ananın üzüne acı tebessüm qondu,dodaqları esdi,gözlerinde yaş gilelendi,-hardansa yadıma bir mahnı düşdü,-sesi titredi,-“Belke…bu yerlere bir de gelmedim…Duman,salamat qal,dağ salamat qal.”.
Qefilden ele hökürdüm ki,atan da,sürücü de diksindi.
Halım her ikisine gün kimi aydın idi.
Gecenin qaranlığında maşın süretle irelileyir,meni doğmalarımdan ayırıb mechul sonsuzluğa aparırdı.
-Ana,-Arzu anasının saçlarına tumar çekdi,-üzülme ne olar.Her şey arxada qalıb.
-Üzülmürem,qızım,-Zehra gülümsemeye çalışdı,-bezen en aci xatireler de zaman keçdikce şirinleşir.Men bunları danışdıqca fikren,ruhen o illere qayıdıram.Sanki olanları tekrar yaşayıram.
-Bakıya sehere yaxın çatdıq.Atan maşını düz dostu Rehimin evine sürdürdü.Dostu yarıyuxulu olsa da,bizi çox hörmetle qarşıladı.Doğrudan da çox hörmetcil,qabiliyyetli adam idi.
Belece,müveqqeti de olsa,onun evinde meskunlaşdıq.
-Bes sonra?
-Sonra…Rehim atanı öz işlediyi zavodda işe düzeltdi,ev növbesine dayanmağa kömek etdi.O,bizim xoşbext aile heyatı yaşamağımız üçün elinden geleni esirgemirdi.Atan da gecesini gündüzüne qatır,işleyir,çalışırdı.
Rehim bizimle ne qeder hörmetle dolansa da, orada hemişelik qala bilmezdik.Onun öz hayatı vardı,bizim öz…
Artıq maddi durumumuz da yavaş-yavaş düzelirdi.Ev növbemiz çatana qeder,kirayede qala bilerdik.Düzdür,Rehim buna qeti etiraz edirdi,bizi öz doğma ailesi bilirdi.Evden çıxmağımıza razı deyildi.
-Bes…kenddekiler?,-Arzu bu sualı ehtiyatla verdi.
-Kenddekiler…,-Zehranın üzünün ifadesi deyişdi,-Bildiyime göre meni çox qınayıblar.Zenn etdiyim kimi,menden hemişelik üz dönderdiler,imtina etdiler.Elaqeler tamam kesildi…Heç cür anlaya bilmedim onları,indi de anlaya bilmirem.
-Günlerin birinde atan eve şad xeberle geldi,ev növbemiz çatmışdı.Hemen bax bu evi,-Zehra gözlerinde sevincle kederin birleşdiyi bir ifade ile otağa işare etdi,-bu evi bize vermişdiler! Bu ev mene çox ezizdir.Atandan yadigardır!Onu dünyanın heç bir malikanesine deyişmerem.Bu evde menimle beraber heyatımın en eziz xatireleri yaşayır.Atanla bağlı xatireler…Evimize ilk gelişim de yadımdadı,-Zehranın gözleri güldü,-heç cür inana bilmirdik ki,artıq öz yuvamız,öz ocağımız var.Sevincden yere-göye sığmırdıq,-sözüne ara verdi,-senin gelişin ise…esl toy-bayram oldu.Atanla özümüzü dünyanın en xoşbext adamı hesab edirdik.Heyat gözlerimizde tamam başqalaşmışdı.Senin her qığıltın bize dünyanı verirdi.
Atanın işleri yaxşı gedirdi,heç neden korluq çekmirdik.Herden işden çıxanda Rehimle gelirdi.Çay içib çörek yeyir,söhbet edirdiler.Qardaşdan artıq idiler.Rehim her gelende sene teze oyuncaqlar alırdı.Özünün ise evlenmek fikri yox idi.Ne qeder dile tutsaq da,”hele o barede düşünmürem”deyirdi.
-Senin beş yaşın olanda ise Sevil dünyaya geldi,-ananın gözleri yol çekdi,-atan oğul payı arzulasa da,Allahın verdiyine şükr edir,her ikinizi eyni derecede sevir,ezizleyirdi.Herden de zarafatyana “Bax ha,Zehra,üçüncü övladım oğlan olmalıdır” deyirdi.Ne ise…,-ananın baxışları dumanlandı,-yaxşı deyibler ki,sen saydığını say…Gunlerimiz pis keçmirdi.Atan fehlelikle de olsa,bizi yaxşı dolandırırdı,korluq vermirdi.
Artıq briqada başçısı idi,qabaqcıl işçi kimi hörmeti,nüfuzu vardı.O gece….o müdhiş gece…,-ananın gözlerinden yaş süzüldü,-her şey tarmar oldu,dünyam yıxıldı.Heyatım yerle yeksan oldu.,-göz yaşlarını sildi,-partlayış xeberini eşidende dünyam qaraldı!Heyat…söndü….Uzun muddet meni ozüme getire bilmirdiler.Taniyanlar,bilenler eve axışır,here bacardığı qeder teselli vermeye,dayaq durmağa çalışrdı.Tekce…tekce doğmalardan başqa.Onlar menim bu günümde de mene dayaq olmadılar.Hikkelerini boğub ,yanımda ola bilmediler.Yarama melhem ola bilmediler.Eksine,üstüne duz sepdiler.Yadlardan her cür diqqet,qayğı gördüyüm halda,özümküler bir az da yadlaşdı mene…
-Bes…atamın qohumları?
-Eşidenler bir müddet gelib getdiler.Sonralar onlar da yavaş-yavaş uzaqlaşdılar.
-Anası,bacısı nece?
-Onun ne anası vardı,ne bacısı,-Zehra sözüne ara verdi,-qeza baş veren erefelerde anasının gozleri tamam tutulubmuş,heç ölene qeder de ona heç ne demeyibler.Seriyye ise…bildiyime göre sonralar lap aqressivleşib….hetta deyilene göre…ruhi xestelerin yatdığı dispansere yerleşdirilib.
Araya sükut çökdü.Zehra sanki illerle çiyninde gezdirdiyi ağır bir yükden azad olmuş kimi derinden nefes aldı.
-Men her defe atanın mezarını ziyaret edende ona söz verirdim ki,sizi ona layiq bir övlad kimi terbiye edib böyüdeceyem.Bütün bu illeri de,var qüvvemle buna çalışmışam.İndi…,-ananın gözleri yeniden doldu,-indi bu…Sevilin bezi hereketleri meni meyus edir.Hetta deyerdim ki,darıxdırır…Harda sehve yol verdim,neyi düz etmedim,bilmirem…Amma narahatlığım günbegün artır.Atanın da ruhu narahat olur belke de.,-divanın arxasına söykenmek isteyirdi ki,gözü…otağın qapısı ağzında sakitce durub,onu sessiz dinleyen Sevile sataşdı.

Govher Rustamova
www.kafiye.net