Ağır Bir Şiir Parmaklarımın Ucunda

 
Öyle susarcasına
Terfi ediyorum
Kirpiklerin birer dik yokuş olsa da
Düşerken
Yüreğine tırmanıyorum

Koynumda ateşli bir humma
Varlığımıza kasteden ölü bir diriliş
Her güne eksik doğarak parçalansın ki
Ani bir taranva nefesimin ucunda kö/r düğüm

Zinciri boşalmış duygularım ellerinde sağır
Ayrılığın künyesi bileğimi kese dursun
İmtihanlar kargaşaları öldürdüğü zaman
Göze alan yalnızlığın coşkusu hüsran

Ruhumda çöküntü’lerin alametidir. şiir
Mavi bakışlar intiharı unutmuş denizimde
Günün sonu, bu “son veda ” nın habercisi
Düşündükçe üşüyor üşüdükçe terliyorum

Bir sustu’m ki
Bir de sırrı dökülen cüzzamlı aynalar
Umarsızca şahitlik eden yarınlara nispet
Yitikliğine şehit düşen, ‘yalnızlık.‘

08.4.2016.23/10
Remziye ÇELİK
www.kafiye.net