SESLERİM-2 İçimdeki çocuk isyanda

Sessizliğin sesini sonuna kadar açmıştım ya..Hani içimdeki sesler doluşmuştu ya odama.. Dinlemeye kalktığımda, ilk isyan hiç ummadığımdan geldi.. İçimdeki çocuk sesini yükseltti bana.

Avaz avaz dile getirdi isyanını..

Yazık bana dedi..

Yıllardır başına ne gelse bana sığındın. Seni kim üzse bende teselli buldun. Ne zaman kalbin kırılsa pamuk şekerimi aldın, balonumu kaptın. Gözyaşını da benle sildin, acın içini yaksa da benimle güldün.. Yere her düştüğünde benim elimi tuttun. Ruhunu da, kalbini de, beynini de hep benimle avuttun. Hep bana sığındın.

Peki hiç düşündün mü?

Bu kadar çok yükü bunca yıl ben nasıl kaldırabildim? Nasıl bu kadar çok şey bekleyebildin benden ? Hani çocuk ruhuyum ya ben, seni her dem mutlu eden !! Bunca kırgınlığı, bunca üzüntüyü, bunca isyanı, acıyı, gözyaşını nasıl taşıdım seninle ? Ve sana nasıl unutturdum ? Ve hala yine de aynı ruhu nasıl yitirmedim hiç düşündün mü? Bunca hayatın acımasız gerçeklerini seninle yaşayıp çocuk kalmayı başarmak kolay mı sence? Pozitif yaşam tarzına, her şeye rağmen gülmene, sevmene, dimdik ayakta kalmana, hep iyi olmana, iyilik yapmana, inadına… inadına yaşamana hala gücü nasıl bulduğunu bir düşün !! Ve bu gücü içindeki benimle nasıl  hala sürdürebiliyorsun ?
Yazık bana…

Artık beni düşün ve bana sığınmaya gerek duymadan mutlu ol.. Benden alma artık, bana verdiklerimi kat be kat geri ver…

BANA ÇOCUKLUĞUMU GERİ VER….

Söyleyecek tek bir sözüm yok bu isyana…

Susuyorum.. Suskunum..

Elinden aldıklarımı verecek gücüm var mı hala… Bilmiyorum

Şule Akar
2014 04 29
Saat: 16:50
www.kafiye.net