Kafiye.Net

Yanık Simit

Bir sabah göz göze, geldik seninle
Baktım da kavruldum, yanık teninle
Yarenim, yoldaşım, battım seninle
Sen de bağlanmışsın, benden betersin

DAĞLARINŞİİRİ şiiri sesli dinlemek için tıklayınız.

DAĞLARIN

Dağların inilemesini dinlerken,
Sazın teline takıldı düşünceler,
Gül bahçesinde yar beklenirken,
Sazın teline takıldı düşünceler.

Dostun yokluğu ciğeri sızlatır,
Güzelin yokluğu kalbi sızlatır,
Dertler sıraya girmiş gönül sızlatır,
Sazın teline takıldı düşünceler.

Yemen’den gelmesi beklenen kahvenin,
Nağmeleri yükselir ahu güzellerin,
Bir bardak suda kıyamete gidenlerin,
Sazın teline takıldı düşünceler.

Sevgiyi yitiren güzelin derdine,
Kendini yitiren yiğidin derdine,
Söz gider döner kendi derdine,
Sazın teline takıldı düşünceler.

Her güzelin bakışına aldanma,
Dostundan başkasına inanma,
Yolda kalınca ortada dolanma,
Sazın teline takıldı düşünceler.

Der Hüseyin senin düşüncene,
Güzeller girerse, git ercesine,
Bir gün olur seni dinlercesine,
Sazın teline takıldı düşünceler.

Balçova 04.10.2004
Hüseyin  DURMUŞ54
Emekli Edebiyat Öğretmeni
Şair Yazar
www.kafiye.net

Naneli Şeker
(Hatice Eğilmez Kaya)

Naneli şeker tadında bence hayat. Hafif buruk bir hali var. Şekeri az serinliği fazla sanki.

Bir öğrencim çekip çıkardı hafızamın sandıklarından bu eskimeyen lezzeti. Elindeki şeker paketini avucumun içine savurdu; onlarca şekerden biri yuvarlanıp bahtıma düştü. İçim ürperdi nedense.

Ne zaman bir şekerci dükkânına, pastaneye ya da tatlıcıya girsem büyüdüğümü unuturum. Küçük bir kız çocuğu olurum birdenbire. Beş altı yaşındaki çocuklar gibi şen gözlerle etraftaki albenili pastalara, şekerlere, tatlılara bakarım. Hepsine kavuşmak mümkün olmadığı için hangisini alacağımı şaşıra şaşıra her birine gider gelir aklım. Onu mu alsam, yoksa bunu mu?

Bir keresinde yakın bir arkadaşım, ben ve arkadaşımın kızı bir tatlıcıya girmiştik de; sonradan kendi kalbimde mayalanan hadsiz sevincime şaşırmıştım, hiç unutmam. Asıl sevinmesi gereken küçük, güzel kız bütün sakin huylu yaşıtları gibi annesine ufak göz hareketleriyle anlatırken meramını, ben -mecazda da olsa- dükkânı fır dolanmıştım. Ne alacağıma zor karar verip, aklım arkamda bıraktığım ihtimallerde kalarak, elim kolum dolu çıkmıştım dışarı. Ah, annem olsaydı yanımda, “ne oldu Allah aşkına, bir sakin ol,” derdi herhalde.

Şekerci dükkânlarının rengârenk bir dünyası var. Bizim siyah beyaz âlemlerimize tezat. İçlerine girmeye görelim, bir ömrü orada geçirmek arzusu gelir yerleşir yüreklerimize. Şekerlerin sevecen misafirperverliği sayesinde, gerçekte ellerimizle dokunamayacağımız gökkuşağı; olanca safiyeti ile, engin gönüllülüğü ile aramıza iner. Dudaklarımıza, dillerimizin üzerine; daha sonra da kalplerimize çocuksu sevinçler eker. Günler bazen acı olsa da, bu acılıkla alay eden neşeler var iyi ki…

Yıllar yıllar önce mahallelerimizin müdavimi ‘macuncular’ vardı. Bazen gürültülü seslenmelerle, bazen sakin bir eda ile bizleri şekerin sihirli iklimine çağırırlardı. Üstü kapalı, camdan inşa edilmiş, minicik tezgâhları olurdu her birinin. Renkli macunlar kendilerine ayrılmış bölmelerde alıcılarını beklerdi, mütevekkil ve uyumlu bir hal sergilerdi bu bekleyiş. Dervişane şekerler ne kadar sabırlı ise biz o kadar sabırsızdık. Küçük ellerimizde madeni paraları sıkardık, tahta bir çubuğa dolanacak macunlarımıza kavuşmadan önce. Sıra bize geldiğinde satıcının uzata uzata hazırladığı mutluluğu olanca hevesimizle kapar, koşarak oradan uzaklaşırdık. Mutluluk öyle kıymetli bir hazine ki yakalayınca onu, sahip çıkmalı; elimizden alınmasın diye dağ başlarına kaçmalıyız belki de…

Çoğumuza sorsalar, ‘şekerler içinde elmalı şekerin yeri apayrıdır,’ deriz. Yüz yaşına da gelse elmalı şekeri sevecekler var aramızda. Küçükken bu muhteşem güzelliği yemeğe başlamadan önce anneme uzatır, ondan ‘deve yapma’sını rica ederdim. Henüz, kocaman şekeri dişleyebilecek kadar büyümediğim için. ‘Deve yapmak’ ilk ısırığı alıp kalanın kolayca yenmesini sağlamaya yarardı. Annemin gözlerinin içine bakardım ‘deve’nin adına uyumlu olarak büyük olmamasını dileyerek. Annem bu bakışın anlamını benden çok daha iyi bilirdi; bu yüzden şekerleme üzerindeki ‘deve’ hep mi hep adıyla uyumsuz olurdu.

Bir komşumuzu anımsarım ne zaman elmalı şeker dense. Vefat edeli yıllar oldu. Seyyar arabasında mevsimine göre kaynamış mısır-biz İzmirlilerin deyimi ile ‘kaynamış darı’-veya elmalı şeker satardı. Küçücük bir evde yaşayıp geçti bu dünyadan, dört evladını o evde büyüttü, sermayesi de kazancı da küçücüktü. Ömrü boyunca zengin bir adam ol(a)madı. Fakat çocuklar onun sayesinde o kadar mutlu olur, o kadar sevinirlerdi ki şimdi gerçek zenginliğin ona ait bir özellik olduğunu düşünüyorum. Tanyeri kızılından yoğun bir şeker tabakası ile süslerdi kocaman, alımlı elmaları. Keşke hayatlarımızda her şey böyle olsa; içi güzel, dışı daha da güzel…

Sayısız çeşidi var kalıcı kederlerimizi bizlere geçici de olsa unutturan şekerlerin. Hepsi de hatırlanmaya ve adını iyiliklerle anmaya değer. Naneli şekerin buruk tadına dönmek gerek yine de. Buruk fakat derin bir tadı olan naneli şekerin iddiadan uzak dünyasına. Tıpkı ayrıldığımız mekânlara bazen hasretle, bazen gerektiği için dönmemiz gibi. Babaannem çokça severdi naneli şekeri ve aslında nanenin ta kendisini. ‘Nane kokusu anne kokusu,’ derdi. Yaz kış, bazen taze bazen kuru bir tutam naneyi koklar dururdu. Çocuktum; hiç gözlerinin içine bakmazdım ninem annesini nane kokusu ile yad ettiği zamanlarda. Bu yüzden, nemleniyorsa o yaşlı gözler ben hiç mi hiç fark edemedim.

Yemyeşildir nanenin rengi… Bereketli tarlaları, uçsuz bucaksız ovaları, şenlendirir onun yemyeşilliği. Hele yaz bahçelerimizdeki konukluğuna ne desek? Bu, öyle bir konukluktur ki uzun sürse bile sıkmaz çevresindekileri. Pembe güllere de yaraşır çünkü onun yeşeren çehresi, mor menekşelere de, kızıl goncalara da… Dört mevsim, yedi iklim ömrü var renginin değilse de kokusunun çünkü… Neye değse incecik parmakları ile mis gibi kokan bir hırka giydirir ona. ‘Ana gibi yar Bağdat gibi diyar olmaz,’ diyen, her türlü güzelliği anneyle özdeşleştiren atalarımıza uyup annesinin kokusunu naneye yüklemiş olmalı babaannem…

Salatalara, çeşit çeşit yemeğe tat katan nane; güzel kokusunu yanına alarak tabi olmuştur şekerin tılsımlı hükümdarlığına. Şeker, onun hoş kokulu tabiiyetine tatlı bir hüsnü kabulle karşılık vermiştir. Tıpkı iyi huylu kimselerin bir araya gelerek oluşturdukları huzur tablosuna benzer onların iç içe duruşları. Güneşli bir yağmuru düşleyelim ya da tanık olduğumuz güneşli yağmur manzaralarını anımsayalım. Nasıl hüznün ve umudun karmakarışık olduğu bir doğa olayıysa bu, naneli şeker de öyle tarifi zor tatlar emanet eder bizlere. Kimine çocukluğuna ait gölgelerle serinlemiş günlerden dem vurur, kiminin belleğindeki yemyeşil nane tazeliğindeki hatıraları canlandırır. Ağzımızda geçen günlerimiz misali eriyip giderken gelip geçiciliğimizi anımsarız, hayatlarımızın acı ve tatlılığının iç içe geçmişliğini…

Yolculuk fikri ne de sık gelip otağ kurar hem akıllarımıza hem gönüllerimize. Bir ilden başka bir ile giderken, bir mekânı terk edip bir diğerine geçerken uzayıp giden yollara, yol kenarında gördüğümüz birbirinden değişik insan ve doğa görüntülerine bakarken dalıp gitmemizde bu ezeli ve ebedi fikrin etkisi büyüktür. Uzun bir yolculuğun seyyahları olduğumuzu bilmem hatırlatmaya gerek var mı? Hani bazılarımızı yol tutar ya, bu yol tutmasından kurtulmaya nane şekeri yemenin faydası dokunduğu söylenir ve tecrübe edilir ya… Acaba zaman zaman yaşadığımız bu ‘sonsuz yolculuk tutması’na ne iyi gelir?

Yaşamak bir yanılsamadan ibaret olmalı. Bir büyük uykudan uyandırılıyoruz tek tek. Yediklerimiz, içtiklerimiz hep mi hep yalan… Ne yazık ki bir birinden hoş şekerler de eriyip gidiyorlar vefadan haber etmeden. Avucumun içine düşen o aldatıcı naneli şeker de çoktan bitti. Sayısız hatırlayışı hediye bırakarak. Oysa talihime o düşmüştü benim…

Hatice Eğilmez KAYA
www.kafiye.net

HANGİ GÖZDE NAZARSIN…?

Ben sevda pınarında hayaline vurgunum,
Sen sahte sevdaların peşinde koşuyorsun!
Yaşlı bir çınar gibi sahipsizim yorgunum,
Sen İrem bağlarında bensiz dolaşıyorsun…!

Gözlerim suretini sebil diye dağıtsın,
İsterse kader beni sevda çölüne atsın,
Sen artık dudağıma yakışan tek ağıtsın,
Onmayan dertlerime agular taşıyorsun…!

Gönlüm yıkık virane derdime hancı mısın?
Olmadın derde deva yoksa yabancı mısın?
İçin için inleten asırlık sancı mısın?
Damarımda yel gibi derdimle coşuyorsun…!

Yaş olur kirpiğimden yüreğime sızarsın,
Sevdamı fırsat bilip mezarımı kazarsın,
Güzelliğin dillerde hangi gözde nazarsın?
Ne hale koydun beni şimdi de şaşıyorsun…!

Közledin ciğerimi alevledin külünde,
Her gün öldürüyorsun hançer gibi dilinde,
Kast eyledin canıma ilmek senin elinde,
Dikkat eyle sevdiğim haddini aşıyorsun…!

Gözlerimdeki yaşı yanağa yasakladım,
Kalmadı senden eser yüreğimden pakladım,
Seninle hesabımı ben mahşere sakladım,
Sen benim yüreğimde kinimle yaşıyorsun…?

Şerife Köksal Badısaba
www.kafiye.net

GÜLÜŞLERİM YARIM

Ömrümü yoluna severek serdimde
Nail olamadım yâr senin sevgine
Rabbime bin dua ettim geldiğinde
Niyaz olamadım yâr senin sevgine

Gözümden sakındım kem gözle bakmadım
Bir gönülden diğer gönüle akmadım
Diyar diyar gezip ellere satmadım
Sahip olamadım senin yüreğine.

Denizleri aşıp deryalara taşdım
Bendime sığmayıp dere tepe aşdım
Ala bora olup tekne batırmadım
Liman olamadım kasırga gönlüne.

Serçe yüreğimde gülüşlerim yarım
Kanar yaram dinmez sızım ahu zarım
Boynum bükük kırık kolum kanatlarım
Bülbül olamadım sevdiğim kalbine.

Nuray Çakmak
21.03.2014
www.kafiye.net

İSTANBUL’U BEN VURDUM

Bu akşam;
Aklımda bir İstanbul vardı belli belirsiz,
Sahipsiz ve de yalnızdı tıpkı benim gibi,
Onu da ben vurdum,
Koskoca şehri, küçücük bir kadehe hapsedip, acımadan sıktım alnının ortasına.

Boylu boyunca uzanmıştı bebek sahillerinde,
Son nefesinde, son arzusunu fısıldadı o koca şehri masum,
Bir türkü edasında, ağıtları sıralarcasına,
Suçlu ben değilim dermiş gibi,
Döktü, kustu içindeki kini nefreti.

O kadar canımı acıtmıştı ki,
O an, o saniye vurdum gözümü kırpmadan,
Kimseler bilmedi, bir tek o biliyordu,
Kimseler hesap sormayacak biliyorum, Allah bile sormayacak günahını.

Bu akşam;
Aslında ben beni vurdum farkında olmadan,
Bir suçlu aradım sanki hiçbir şey görmemiş, bilmemiş gibi,
İstersen kır kalemimi hâkim bey,
Bir kurşunda kendime sakladım,
O gittikten sonra, ha yaşamışım, ha ölmüşüm, ne fark eder.

Aslında suçlu İstanbul değildi,
Aklımda bir suçlu yaratmıştım,
Asıl suçlu, karanlığa hapsettiğim,
Her damlasında isyanımı haykırdığım,
Gözlerini gözlerimden esirgediğim,
İsmini dahi bilmediğim bir kadındı hâkim bey.

ZÜLKÜF KILIŞÇI
www.kafiye.net

Toprak Kokan Ellerinde

Toprak kokan ellerinde ne çiçekler büyütürüm ben!
Çakmak çakmak gözlerinde bir memleket büyütürüm ben.
Tuba dallarında açan çiçek!
Gönlünde ne yaralı ırmaklar çağlar şimdi
Yüreğinin enginlerinde bir cennet büyütürüm ben!
Hayatın asi yokuşlarında aldığın her nefeste
Mevsimler büyütürüm ben.
Sen ağlama!
Umutlarında ne baharlar büyütürüm ben!
Yüreğinde küllenen acılarından
bir memleket büyütürüm ben!

SAFFET ÇAKIR
www.kafiye.net

Rahmetli kızıma ithaf ediyorum.

CANIM KIZIM

Gece özlemin dolaştı 
Odamda gözlerimde
Çok özledim
Melek yüzünü
Işıl, ışıl bakan gözünü
Annem diyen sesini
Hasret, hasret düşüm düşüme
Ah meleklerden de melek kızım
İçimdeki sızım
Üzülme sen
Bir demet gülle geleceğim yine
Her taşına dokunup
Saçlarını öper gibi öpeceğim
Yüreğimim sıcağını örteceğim üstüne
Üşüme sen
Üzülme sen
Hep seninle yaşıyor
Seni yaşatıyorum
Sen benim acısını hasret edip
Gözlerime sürdüğüm
Bitanecik kızımsın 

Zülfiye Dönmez 
www.kafiye.net