İlknur Yıldırım

Hayat’ın Ta Kendisi



Uykuya ölümün kardeşi adını versem,
Arada sırada nefesim boğazımın arkasına takılır!..Tık.


Ölümlü hayatların amansızlığı,
İncecik camların hassasiyetindeki mizacı.
Her gece uykuya dalmadan önce
Yakalayacaktı gözlerimdeki o hafif hayal kırıklığı ışıltısını.


Kurduğum evcimen ahengin bir çeşit provası,
Hatıraların derinliklerinden,
Eşelendiğini hissettiğim bir sessizlik.
Hayal edemedim.
Buda kendine has bir acı.


Aradığım muğlak ve teselli edici bir cevap.
Kabuğunu koparmak zorunda olduğum bir yara.



Konuşurken bile anlar geçiyor.
Ne beklediğimi bilip bilmediğimi,
Umutların ağırlığını hissedip hissetmediğimi.
Düşünceye yaraymış gibi dokundum.
Ne kadar acıdığına baktım.


Suratsız hâlleri idare ederek,
Gururu diğerine karşı dengeleyerek,
İleride büyüyebilecek bir umut,canlı bir nefes.


Güneş yakıyor şimdi irademi.
Gölgelerin soğuk varlıkları sisi dağıtıyor.
Geçirdiğim o kadar zamanı hatırladım.
Benim yerime ,
Dokunaklı güzelliğiyle konuşan bu şiir ricacı olsun.


Vakit tek bir sonsuz an.
Sözcükler bir mozaikteki taşlar gibi kusursuzca yerleşsin.


İlknur Yıldırım



31 Mayıs 2023

İzmir’den…

Daha üç günlükken sonsuzluğa uğurladık miniğimizi. Duygularımın yoğunluğundan dolayı utanmıyorum ve gözyaşlarımı saklamak istemiyorum.

” Siz böyle hayvanlar için üzülürken insanlara kıyan katiller var. Bilmiyorum nasıl vicdan var onlarda!?” diye teselli eden güzel arkadaşıma teşekkürü borç bilirim.



www.kafiye.net