Farkındalıklarımı seviyorum..


Çocuk ruhlu olduğumu fark ettim…

Aslında biliyordum ama emin oldum neden olgun olamıyorum diyordum ama iyi bir şeymiş böyle olmak.

İçimdeki çocuk büyüsün istemiyorum.Arada varlığı ile mutlu olduğum tek tarafım, özüm. Duygu geçişleri olan bir anda yaşının kadını derin düşüncelerde, bir yanda küçük bir kız.O da bir hayat arkadaşına, bir rehbere ihtiyaç duyar.

Küçükken iyi niyet oyunlarda hep mutlu oluyorduk.Kör ebe saklambaç,göklere doğru uçurtmalar,kağıttan uçak gemiler,doktorculuk, öğretmen olmak, ağaçların üstünde şarkılar söylemek,en güzel yanı sevgiyle,coşkuyla gülmekti.İçimizdeki çocuk çok çok güzeldi,

oduğu gibi samimi ve masum herşeye rağmen güçlü ve coşkulu kalmalı hep umutla hayata tutunsun!..

Halden hale giren ruh hallerimiz bazen 15 li bazen 30 lu bazense 60 lı gibi hissettiren degil miydi, ah yalan Dünya ah!

Kalp başkadır,kafa başkadır.Düşünce dünyaları farklı,esas yaptıkları şeyler ondan daha farklıdır.Derdi dünya olup da dünya kadar derdi olanlardan olmamak için içimizdeki çocuğun elinden tutalım.

Acılar, hatalar öğreticidir.İcimizdeki neyi beslersek o büyür,dışarıya da sirayet eder.Vakit geldiğinde affet,inatlaşma, sev olmuyorsa mesafe koy.İyilik,bilgelik, insanlık gerisi süs.Vakit varken iyilikte iyi duygularda yaşayabilmek umuduyla.

Sevgimle…




İlknur Yıldırım
www.kafiye.net