Нуриз Өмүрбаевага






Силер жакта жамгыр… Канттиң, саргалдак?

Өзүң менен өзүң кайра калдыңбы?

Жашагандар шамалды ээрчип, жанды алдап,

Жек көрчү эле жанчып жааган жамгырды.




Ай туулду… Жаанчыл экен, кашайгыр,

Дагы бир ай жанчат бизди бул жамгыр.

…Быйыл дагы үйгө барбай жашайбыз,

Кудай салган нерсе башта тургандыр…




Үйүбүз бар, айта албаган “үйүм” деп,

Жамандыкта, жакшылыкта бир барган.

Ошол үйдө конок тосуп күлүңдөп,

Биз жаркытып жашабаган жылдар бар.




Өмүр беле, өлкө беле ошол үй?

Ким бакыттын өңүн даана айта алат?

…Кыр-жонуна кызгалдагы төшөлүп,

Каакымдары гүлдөгөндүр кайкалап…




Мен түшүнүп, сен түшүнбөй жалгызбыз,

Жаңырыкпыз аскаларга урунган.

…Жомок сага жолуңдагы сан жылдыз,

Жолуң арбын артты карай бурулган…




Каалаганда чертип, серпип ойногон,

Дүйнө – сага шыңгырак гүл, шыңгырак.

Мени дүйнө таштап кеткен ортодо,

Эми алдыга алдап-соолап жылдырат.




Сен дүйнөңдүн сыныктарын чогултуп,

Күзгү кылып күндө үч маал карандың.

Мен бардыгын жутуп жүрүп ичиме,

Кескиленип бүттүм окшойт, каралдым…


Сен сүйүүнүн өзүн өмүр деп билсең,

Мен өмүрдүн өзүн гана сүйүү дейм.

Жакшылары көкөйүмө жеткирген,

Бирок дале жакшылыктан түңүлбөйм.




…Үйүбүз бар, айта албаган “үйүм” деп,

Жамандыкта, жакшылыкта бир барган.

Ошол үйдө конок тосуп күлүңдөп,

Биз жаркытып жашабаган жылдар бар…




Ошол үйдө жашабаган үчүнбү?

Жылдар үчүн өткөн, өчкөн алыста.

Дүйнө бизге күлмүңдөгөн бир сүйүү,

Дүңгүрөгөн да бир өмүр карыздар.




Нарсулуу Гургубай

www.kafiye.net