şiir. öykü, makale, deneme, tiyatro, masal, fıkra, anı, sohbet, röportaj yazılarının yayınlandığı uluslara arası yazar ve şairlerin katılım gösterdiği edebiyat sayfasıdır. Uyum platformudur.
Bu romandan hissələri bunu məndən təkidlə istəyənlərin xətrinə paylaşıram yeni quruluşda..Oxuyacaqlarına inandığım üçün onlara təşəkkür edir və digər ədəbiyyat həvəskarlarından da boş vaxtlarında oxumala-
rını istəyirəm.Peşman olmayacaqlar.Və bunu
sırf ürəklə deyirəm.
Buyurun.
————-
ROMAN (Üç hissədən ibarət )– ” ƏKS-SƏDA “
( İkinci paylaşım )
****************
Növbəti dayanacaqlardan birində qatardan düşdü.Metrodan çıxıb yaxınlıqdakı ayaqqabı təmiri butkasına yaxınlaşdı.Qəzetə bümülü şeyi ona verdi:
— Haçana düzələr,həsən dayı?- deyə soruşdu.
Həmin adam qəzet bükülüsünü ondan aldı
Sonra da:
— Hannan elə skromnu olmusan,eloğlu-de-
di,- Bazar ertəsinə apararsan,inşaAllah.
Ordan çıxıb,nə qədər getdiyini bilmədi,yolun
kənarındakı ağaclardan birinə
söykəndiyini də.
Hiss etdi ki,aralansa yıxılacaq.Beləcə dayandı,dayandı…
Bu Məmili kişi hardan gəldi düşdü yadına yenə?
Gəldi durdu gözlərinin qa-
bağında…Nə istəyidi ondan
axı,bu qoca?..
Dayan bir görüm,döğrudan ha,nə təqsiri vardı bu Mə-
mili kişinin? Qoca adamdır,bu gün-sabah təqa-
üdə çıxacaq.Ağəliyə görə bais olmayacaq ki çö-
rəyinə.Tapşırıblar,vəssalam! Bir də qapıda dur-
maq,gəlib-gedənlərin üstündə göz olmaq onun
işidir.Niyə onun soruşmağı qəribə gəldi sənə,
Ağəli?..
Qocanı incitdiyi üçün sıxıldı.Sabah olsaydı,
üzr istəyərdi ondan.Yox,sabah şənbədir.Bazar
ertəsi də kim bilir növbəsidi onun,ya yox? Na-
haq iş gördün,Ağəli…Amma yox…Ona inanma-
lıydı qoca.Bilməliydi Ağəlinin pis yollara düşmə-
diyini,bilməliydi onun
qabarlı əlləri yaxşılıqdan
savayı pis şeylər yazmaylb ömrünün sıhifələri-
nə.İnanmalıydı Məmili kişi ona.İnanmalıydı,vəs-
salam!..Buna bax,oğru zənn etdi məni.Eh,Məmi-
li kişi…Amma bir dur görüm,oğurluq eləmişdi
Ağəli…Bu da belə olmuşdu
ki,bayram günü idi
və anasl da bir qırmızı alma götürüb,getmişdi
zibeydə xalanın görüşünə.Onda
Ağəli xəlvətə salıb,
girmişdi toyuq hininə.Bütün yumurtaları
yığmışdı qoynuna,sonra da qaçmışdı yumurta
döyüşdürən uşaqların yanına.Hamısını da uduz-
muşdu…Anası bunu bilib ağlamış,sonra da evlə-
rində bir o qədər yumurta götürüb,getmişdi Zi-
beydə xalagilə ki “şuğlizmə” olmasın.Onda
Ağəlini də aparmışdı özüylə qulağından tutub.
Zibeydə xala da bundan o qədər gülmüşdü ki…
Həmin günün axşamı anası ona dedi:” indi sə-
nin çiynində oturan mələklər bunu yazdılar.Bir
də oğurluq eləsən,o dünyadakı qıl körpüdən ke-
çə bilməyəcək,dombalanıb düşəcəksən odlu qır
qazanlarının içinə”. Həmin gecə də səhərədək
Heç göz yuma bilməmişdi Ağəli.Elə ki göz yu-
murdu,qıl körpü bütün vahiməsiylə gəlib durur-
du gözlərinin qabağında.Vay dədə,vay!..Adam-
lar o qıl körpünün ortasına çatmamış dombala-
nlb düşürdülər odlu qır qazanlarının içinə.Hamı-
sının da əlində yumurta vardı…Hərdən də atası-
nı görərdi yuxularında.Və bu da onun ən çox ar-
zuladığı şey idi.Görərdi ki,atası əsgər geyimində
durub qabağında. Əllərini ona uzadıb:”Necəsən,
mənim balam?- deyir ,- Anan necədir?” Ağəli də
ağlaya-ağlaya:” Anam yoxdur,- deyir,- o da öldü.
Atdınız məni ikiniz də,yetim qoydunuz məni.Qı-
sıldlm əmimin qoltuğuna.Sənin üzünü heç gör-
mədim.Təsəllim də şəklin oldu,ata! Atalılara,
analılara baxdım,yandım-töküldüm.
Sizi axtardım,sizi səslədim.Səs vermədiniz.Bir daş
dibinə sığındım.Köynəyimin ətəkləri islanınca-
yadək hıçqırdım.Başımı torpağa,daşa,divara dö-
yəclədim.Dərlərimi suya,küləyə,quşlara,qarınca-
lara dedim…Daşların dibindəcə yuxladım.O daş-
ların sığalını hiss etdim üzümdə. Sizi yuxularda
gördüyüm o daş dibləri daha rahat,daha yum-
şaq görünürdü mənə əmimgilin isti yorğan-dö-
şəyindən.Əmim gəlib məni aparanda ona elə
açığım tuturdu ki…Kaş ordaca yataydım,səni
görmək üçün,ata!..Anamı görmək,onun qucağı-
na sığınmaq üçün,ata!..Anamın səsini eşitmək
üçün,ata!..”. Və görərdi ki,su sel kimi axır atası-
nın gözlərindən.Atası kölgə kimi yox olur.Üzaq-
laşır…Qaçardı atasının dalınca Ağəli.Atasısa ar-
xaya baxmadan gedər,hey gedərdi.Sonra da bir
dınizə çatıb,onun ləpələri üzərində addımlaya-
addımlaya birdən özü də ləpəyə dönüb,qarışardı
dənizə…İndi həmin yol kənarındadakı ağaca dir-
səkləndiyi anda da atası yenə əsgər geyimində-
cə gəlib dayandı gözlərinin qarşısında…
— Ey,vətəndaş!.. Nə quruyub qalmısan bur-
da? Tuluğuna az töksənə o zəhrimarı!..Nə qədər
ki ayıltma mıntəqəsinə aparılmamısan,sürüş burdan.Hə,tez ol görüm!..
Əvvəlcə bu sözləri eşitdi.
Sonra da qüvvətli bir şeyin köynəyinim yaxalığından tutub,onu məngənə kimi
sıxdığını duydu.Silkələndi.Gözlə-
rini açdı Ağəli.Yox,qarşısındakı atası deyildi…Bu
enlikürək,ucaboy,qalınbıölı,barmaqlarının hər bi-
ri sosiska yoğunluğunda olan milis nəfəri idi.
Ağəli onu görəndə kimisə xatırladı. O kim idi?
Aha,tapdı…Özüdür ki var!..Bir zamanlar kəndlə-
rində kolxoz sədri işləyən adama oxşayırdı bu
milis nəfəri…Ancaq kolxoz sədri Murtuz kişi
uzunboğaz xrom sapoq geyinərdi.Və “Alyoşa”
adlı göy atın belindən düşməzdi yerə.Özündən
sonra da heç kimsə minməzdi a atı…Ağəli niyə
xatırladı Murtuz kişini? Bilmədi…Bunu fikirləşməyə vaxtı olmadı.
— Nə üz-gözünü turşutmusan,ay filan-filan
olmuş? Az vursana o zəhrimarı! Boy-buxununa
yaraşmır,axı!..
Bu adamlar niyə bu cürə baxırdılar ona? Bu
milis nəfəri niyə danlayırdı onu? Anlamadı Ağə-
li.Səsi titrəyə-titrəyə:
— Nə eləmişəm ki Murtuz əmi?-dedi,- Nə
eləmişəm,axı?
Və sonra da gülümsədi.Murtuz kişinin ona
vurduğu tək sillə üçün də ürəyi göynədi Ağəli-
nin.Amma qarşısındakı Murtuz kişi deyildi ki…
Möcüzə olmadı,bəs neylədi? Milis nəfəri də gü-
lümsədi.Əlini asta-asta vurdu onun çiyninə.Üzü-
nü tutdu toplaşanlara:
— Siz nöş yığılmızınız bura?-dedi,- Adam görməmisiniz bəyəm? Gedin öz işinizə!
Adamlar dağılışdılar.Milis nəfəri dedi:
— Xəstəsən ,bala,get evinə!
Yazığın gəlsin özünə.
İstəyirsən,taksi saxlatdırım səninçün hə?
Milis nəfərinin üzündə qəribə bir mehriban-
çılıq vardı.Və bu mehribançılıq Ağəlini çaşdırdı.
Onu kiməsə oxşatdı,ancaq kimə oxşatdığını xa-
tırlaya bilmədi.Kimə bənzətdi bu kişini?.. İşə
bir bax,heç bayaqkı adama oxşamır…
— İstəyirsən,özüm aparım səni evinizə?– mi-
lis nəfəri təkrarən soruşdu.
Ağəli səsi boğula-boğula dedi ki yox,xəstə-
lənməyib,heç özü də bilmir
nədən bu ağaca söykəndiyini.
Bir də anlatdı ki,o içən deyil,bir vaxtlar içsə də.
Bir də içməyəcək heç vədə.Bir
vaxtlar içib də,tullayıb da o
arağı.Vəssalam!
Ölüb artıq onun üçün gəncliyini oğurlayan iblis gülüşlü araq…
Ağəli bunu da dedi ki,içəndə heç
belə olmayıb.Küçədə-filanda bir ağaca söykən-
məyib belə…Ağəli bunları,bunlardan da çox söz-
ləri dedimi,demədimi,özünün də xəbəri olmadı.
Amma qopmuşdu yarasının qaysağı.Bulud ol-
muşdu,dolmuşdu.Bircə himə bənddi ki yağsın.
Açsın ürıyini.Açsın sandığı,töksün pambığı.Qur-
tarsın sirr olub ürəyinin başında daş bağlayan,
deyə bilmədiyi “o şey”dən yaxasını.Hər şeyi de-
sin vergülünəcən,nöqtəsinəcən…Ancaq deyə
bilmədi.Səbəbi də bu oldu ki,həmin milis nəfəri
yavaşdan:
–Başa düşürəm səni,bala,anlayıram! Fikir
eləmə,hələ nə yaşın var ki?-dedi və çıxıb getdi.
O nəyi başa düşmüdü,nəyi anlamışdı? Bunu
bilmədi Ağəli.Diqqətlə baxdı onun arxasınca.Ye-
rişi də qəribə gəldi .Lap Cek Londonun Martini
kimi yeriyirdi…Yaxşı
adamdı- deyə, fikirləşdi Ağəli.
Və yaxşı saydığı adamların siyahısına bir
nəfəri də əlavə elədi…Yox,onun yaddaşı pis de-
yildi.Məktıbdə əzbərlədiyi şeirləri indi bircə-bir-
cə də deyərdi.Amma xatırlaya bilmədi bu milis
nəfərini kimə bənzətdiyini.Bəlkə də sonra xatır-
layacaqdı,yadına salacaqdı o adamı,azmı olur
belə şeylər? İndisə xatırlaya bilmədi…Milis nəfə-
ri adamlara qarışıb,gözdən itdi.Və nədənsə Ağə-
li bundan kədərləndi…
( Ardı olacaq )
Məzahir İsgəndər
www.kafiye.net
Yorum Yapın