Таржимада Озарбайжонлик дўстимиз, ёзувчи Абил Хасановнинг ҳикояси ўзбек ва турк тилларида


ИЛК СЕВГИНИНГ АЗОБИ


Бувим мени жуда яхши кўрардилар.Қаерга борсалар ўзи билан олиб борарди. Мен уни баъзан опам каби “буви”, баъзан отам каби” она “деб чақирардим. Мен улғайиб, мактабга борадиган ёшга етдим. Бир куни бувим мени қўлимдан етаклаб мактабга олиб борди. Мактаб ҳовлисида болаларни жамлаб, саф торттириб,бизни синфимизга олиб кирдилар.Синфда оқ-сариқдан келган, кўзлари мовий бир қиз бор эди. Бу қиз ҳам биз билан- деди муаллима ва бизни бир партага ўтқазди. Мен фурсатни бой бермасдан қизнинг исмини билиб олдим. Унинг исми Шоҳона эди.


Кунлар ўтган сайин бир-биримизга меҳримиз тушиб борар эди. Ажабланарлиси, у менга баъзан онаси ва бувиси ўртасидаги зиддият ҳақида гапириб берар, мен эса бунга унчалик эътибор бермасдим. Менинг ўз дунём бор эди ва бу дунёни усиз тасаввур қилолмасдим. Йиллар ўтган сайин туйғуларим телба муҳаббатга айланганини англаб, ҳам бахт, ҳам ҳаяжон билан титраб кетардим. Лекин нима бўлишидан қатъий назар, унга бўлган туйғуларимни очолмасдим ва юраедаги ёниқ севгим ҳақида унга бемалол айтолмасдим. Ниҳоят, бир куни мактабдан уйга қайтаётганимизда, унга севишимни айтдим, у эса қизариб кетди ва ҳеч нарса демасдан, худди қўлимдан аранг чиққан каби уйи томон югуриб кетди. Мен унинг бу сукутини розилик аломати деб ўйладим ва ишлар янада яхшиланишига умид боғладим…


Бир куни ёнимга Шоҳона хурсанд кайфиятда келиб бундай деди:

-Мен буни кўп ўйладим ва келажак ҳаётим ҳақида тўғри қарор қабул қилдим. У мени атайлаб кутаётгандек, бир зум сўзида тўхтаб қолди. Юрагим ҳаяжондан деярли тўхтаб қолган эди. Ниҳоят у юрагини очиб, менинг севгимни жавобсиз қолдирмаслигини, ҳатто бу ҳақда онаси билан гаплашганини айтди.

Мен хурсандлигимдан гўё кўкларда учардим ва шу пайт ер юзида мендан бахтли инсон йўқ эди.

– Биласанми, бувим онамни жонидан тўйдиради.Буни кийма, буни олма,буни ема- деб, ҳар нарсага аралашади. Онам сени Жовидга бераман, бирга бахтли бўласизлар-деди. Бўладими?- деб менга савол назари билан қаради.

Мен бош ирғадим қувонч ва ҳаяжондан гапиролмасдим, гўё тилим тутилганди.

Менга ҳеч ким халал

бермайди-дея давом этди у. Нима кийганим, нима сотиб олганим ҳақида ҳеч ким гапирмайди, чунки менинг қайнонам бўлмайди …

Унинг сўнгги сўзларидан гўё уйқудан уйғониб кетгандек бўлдим…

Қандай қилиб? Бувим ҳақида нима деяпсан?-дедим.

– Ҳой аҳмоқ, у сенинг бувинг, биз турмуш қургунимизча ўлиб кетади, онанг эса йўқ,у ўлган.: -деди у севиниб.

Мен унга демак, сен онамнинг йўқлиги учун менинг таклифимга рози бўлдингми,баракалла, айниқса, бундай ҳисоб-китобли,яъни режали севги учун…?-дедим.

Мен ўша кунгача онамнинг йўқлигини сезмагандим, юрагимдаги Шоҳонага бўлган севгим нафратга айланди. Онамнинг қотиллари гўё Шоҳона ва унинг онаси деб ўйлардим.

Шу пайтдан бошлаб, мен Шоҳона билан наинки бир синфда,бир мактабда ўқишни ҳам истамасдим.Шунчаки келиб отамга у мактабга бормаслигимни айтдим.Отам бу қайсарлигим учун қанчалик койимасин, ундан ҳақиқатни яширишга мажбур эдим, чунки отамга севган қизимнинг дунёқараши ва унинг ахлоқи қай даражада эканлигини айтишга журъатим етмасди. Яна ўша мактабга ҳеч қачон қайтиб бормасликка ва уни ҳаётимдан бутунлай ўчириб ташлашга кучим етарди. Аммо бугун ҳам, деярли ҳар куни унинг ўша сўзлари қулоғим остида жаранглайди ва унга нисбатан нафратим сўнишига ҳеч имкон бермайди.


Озар тилидан ўзбек тилига Гулзира Шарипова ва Юсуф Аслан таржимаси



İLK SEVGİNİN AĞRISI



Büyükannem beni çok severdi. Beni gittiği her yere götürdü. Bazen kız kardeşim gibi büyükannesine ya da babam gibi annesine seslenirdim. Ben büyüdüm, okula gidecek yaşta oldum, bir gün büyükannem beni elimden tutup okula götürdü, okul bahçesinde sıraya girip çocukların performanslarını izledikten sonra bizi sınıfa götürdüler. Kızın adını hiçbir şeyi kaçırmadan öğrenebildim. Adı Şahana idi …

Günler geçtikçe birbirimize ısındık. Şahana bana bazen annesi ile büyükannesi arasındaki çatışmayı anlatırdı, buna pek dikkat etmezdim, kendi dünyam vardı ve onsuz bu dünyayı hayal edemiyordum. Yıllar geçtikçe duygularımın çılgın aşka dönüştüğünü fark ettim ve hem mutlu hem de heyecanla titriyordum. Ama ne olursam olayım ona duygularımı açıp içimdeki gerilimi serbestçe anlatmalıydım. Sonunda bir gün okuldan eve gittiğimizde onu sevdiğimi söyledim, kızardı ve benden kaçmış gibi hiçbir şey söylemeden eve koştu. Sessizliğini bir rıza işareti olarak hissettim, işlerin daha iyi hale geleceğini düşündüm …

Bir gün Şahana yanıma geldi ve mutlu bir şekilde şöyle dedi: –

Çok düşündüm ve gelecekteki hayatım hakkında doğru kararı verdim. Ondan sonra kasıtlı olarak beni bekliyormuş gibi bir an durakladı. Heyecandan neredeyse kalbime iniyordu. Sonunda kalbini açtı ve aşkımı cevapsız bırakmayacağını söyledi, hatta annesiyle bunu konuşmuş.

Uçmak istedim çünkü mutluydum o anda dünyadaki kimse benden daha mutlu değildi.

-Bilirsin, büyükannem annemi kızdırır, her şeyi söyler, giyme, yeme, satın alma. Annem seni Cavid’e vereceğini söylüyor. Birlikte mutlu olacağız, değil mi? ”Bana sorarak baktı.

Başımı salladım, neşe ve heyecanla konuşamıyordum, sanki dilim tutulmuş gibiydi.

– Kimse bana zarar vermeyecek, ne giydiğimi, ne aldığımı kimse konuşmayacak, ne de olsa kayınvalidem olmayacak …

Sanki son sözlerinden uyanmış gibiydim …

-Nasıl nasıl. ??? Ya büyükannem?

-Oh deli, o senin büyükannen biz evlenmeden çok önce ölecek, Annen yok – O öldü: –

dedi mutlu bir şekilde.

Ona bağırdım ve dedim ki: “Annemin yokluğunda, özellikle de böyle planlanmış bir aşk için teklifimi kabul ettin?”


O güne kadar annemin yokluğunu hissetmedim, kalbimdeki Şahana sevgisi nefrete dönüştü, annemin katillerinin Şahana ve annesi olduğunu düşündüm.


O andan itibaren Şahana ile hiçbir sınıfta, herhangi bir okulda okumak istemedim, eve geldim ve babama bir daha asla o okula gitmeyeceğimi söyledim. Babam inatçılığımı ne kadar çok görürse görsün, gerçeği ondan saklamak zorunda kaldım, çünkü babama sevdiğim kızın dünya görüşünü ve ahlakını anlatacak cesaretim yoktu. Bir daha asla o okula gitme ve onu hayatımdan sonsuza kadar silme gücüne sahiptim, ama bugün bile, hemen hemen her gün, sözleri kulağımda çınlıyor ve nefretim yok olmuyor.


Çeviri: Gülzira Şaripova ve Yusuf Aslan


ILK SEVGININ AGRISI


Nənəm məni çox istəyirdi. Hara gedirdi məni də özü ilə aparırdı. Mən onu gah bacım kimi nənə,gah da atam kimi ana deyə çağırardım. Mən böyümüşdüm, məktəb yaşım çatmışdı.Bir gün nənəm əlimdən tutub məktəbə apardı.Məktəbin həyətində sıraya düzülüb uşaqların çıxışlarına baxdıqdan sonra bizi sinfimizə apardılar.Sinifdə sarışın, mavi gözlü bir qız vardı.O qız da bizimlə dedi.Müəllimə bizi bir partada oturtdu.Mən fürsəti əldən verməyib qızın adını öyrənə bildim. Şahanə idi adı…


Günlər ötdükcə biz biri -birimizə isinişirdik . Şahanə mənə ara-sıra anası ilə nənəsi arasındakı münaqişədən danışırdı.Mən isə buna bir o qədər əhəmiyyət vermirdim Mənim öz dünyam vardı və bu dünyamı heç cür onsuz təsəvvür etmirdim. İllər bir-birini yola verdikcə içimdəki hislərin dəli bir sevgiyə çevrilməkdə olduğunu anlayır, buna həm sevinir, həm də həyəcandan titrəyirdim. Ancaq nə illah eləsəm də hislərimi ona açıb içimdəki o gərginliyi boşalda bilmirdim. Nəhayət, bir gün özümü toparladım və məktəbdən evə gedəndə onu sevdiyimi dedim.O qızardı və heç nə demədən sanki əlimdən çıxıb qaçırmış kimi evlərinə tərəf qaçdı. Onun susmağını razılıq əlaməti kimi anlayaraq qımışır, işlərin düzəlməkdə olduğunu düşünürdüm…


Bir gün Şahanə mənə yaxınlaşaraq sevincək dedi:-

-Çox götür-qoy etdim və gələcək həyatımla bağlı doğru bildiyim qərarı verdim. Bundan sonra sözünə bir qədər ara verib sanki qəsdən məni intizarda saxlayırmış kimi bir müddət susdu. Az qala həyəcandan ürəyim köksümü yarıb çıxacaqdı. Nəhayət, ürəyini açdı və mənim sevgimi cavabsız qoymayacağını, hətta bu barədə anası ilə də söhbət etdiyini bildirdi.

Mən sevindiyimdən uçmaq istəyirdim.Bu anda məndən xoşbəxt adam yox idi yer üzündə.

-Bilirsən, nənəm anamı bezdirir.Hər şeyə deyinir.Onu geymə,bunu yemə,onu alma. Anam deyir ki, səni Cavidə verəcəm.Biz birlikdə xoşbəxt olacağıq,eləmi?-deyərək sual dolu nəzərlərlə mənə baxdı.

Mən başımla təsdiqlədim.Sevincdən və həyəcandan danışa bilmirdim.Sanki dilim tutulmuşdu.

– Məni heç kim incitməyəcək.Heç kim mənim geydiyimə,aldığıma danışmayacaq.Axı mənim qaynanam olmayacaq…

Onun axırıncı sözlərindən sanki yuxudan ayıldım…

-Necə..Necə.??? Bəs nənəm?

-Ay dəli, o sənin nənəndir.Biz evlənənə kimi o çoxdan öləcək.Səninsə anan yoxdu.Ölüb:-

deyərək sevincək dilləndi.


Mən onun üstünə qışqıraraq dedim :-Demək sən mənim təklifimə anamın yoxluğuna görəmi razılıq vermisən, əhsən belə planlı sevgiyə…?


O günə kimi anamın yoxluğunu hiss etmirdim.Qəlbimdə Şahanəyə olan sevgi nifrətə dönmüşdü.Elə bilirdim ki, anamın qatilləri Şahanə ilə anasıdır.


O andan mən Şahanə ilə nəinki bir sinifdə,heç bir məktəbdə oxumaq istəmədim.Evə gəlib,atama bir daha o məktəbə getməyəcəyimi dedim. Atam bu inadkarlığımı görüb nə qədər əlləşsə də əsl həqiqəti ondan gizlətməyə məcbur idim, çünki sevdiyim qızın hansı dünyagörüşə və əxlaqa sahib olduğunu deyəcək qədər cəsarət tapa bilmədim atamın hüzurunda. Sadəcə gücüm ona çatdı ki, həmin məktəbə bir daha getmədim və onu həyatımdan birdəfəlik silə bildim, amma bu gün də az qala hər gün onun dediyi sözlər qulaqlarımda cingildəyərək nifrətimi sönməyə qoymur…





Yayına hazırlayan

Gülzira Şaripova

www.kafiye.net