Sadə,uzun yazdım.İradəsiz adam deyiləm,ancaq çarəsizlikdən fikrimi bu tərzdə yazdım.

İt olmagın nəyi pisdi

erməniləri onun bunun torpagında,qapısında sülənən itlərə bənzətmək düzdür.

Öz itimə hörmət duysam da bu belədir,əlbət itlər də fəqli olur…

Yəni erməni bir cüzi səs eşidən kimi,hər atılan daşa hürən it kimi hürüb,səsini dünyaya yaymagı bacaran,zingildiyə-zingildəyə tamahına qovuşmaq üçün məhlə itlərin başına yıgıb,şüvən qoparır…

Əlinə keçəni qıt edə-edə yeyir. yemədiyin səhər sümüksüz qalmasın deyə lapası ilə qazdıgı yuvasında gizlədir.

30 ildə hazırlıq gördükləri kimi...

İtlər heç vaxt qonşularla yola gedən deyil(lətifəsi bizdən uzaq deyərlər),ancaq başqa məhlədən qonşunun həyətinə yad it gələndə düşmən oldugu itlərlə küsülü oldugun yaddan çıxardar,onları həyətlərindən çıxardana kimi hürərlər,birləşərlər.

İşlərinin, bütövlüklərinin xətrinə.

Çətin anda biri-birinin ayaqlarından çəkməzlər,evlərinin sirrin,yəni onlara baxan sahiblərini dar gündə başa düşərlər,tək buraxmazlar.Ac vaxtı daban yox ee,daş da yalayarlar,o daşı yumşaldıb həzm edənə qədər…

Telefon nə oldugunu bilməsələr də,qarınları aç olanda,zəncir boyunların kəsən anında,fasiləsiz hürüb,sahibi köməyə gələnə qədər, zingiltilərin kəsmirlər…necə erməni kimi.

Nəyi pisdi!!

Yoxsa Xocalı soyqırımıyla başımızı qatdılar…,başımızı qaldıranda gördük artıq 30 il keçib.

Təzəcə qeyrəti,namusu qaytarmaq istiyirdik ki,indi də Gəncə,Mingəçevir və s. müsibəti.

Bir azdan nə olacaq?

Mənim dogma ana babam Laçınlı Bolşuyev Agalar,Sultan bəyin sag əli,bir neçə silahdaşları ilə birinci erməni müharibəsində qəhrəmanlıqları orda hamıya bəlli…illərdən sonra yenə.Sonra satqınların ucbatından Qarabagımız getdi,(yəni Xocalı soyqırımı dövrü 1990 cı illər)

Həmin danışdıgım qəhrəman babaların ogullarıVətən satqınlarının qurbanı oldular-silahsız,pənahsız,ən əsası başsız olduqlarından. Qarabag getsə də,onların şücaəti olmasaydı,it dediyimiz ermənilər indi burda-Bakıda otura bilərdilər.İndi də,dediyimiz kimi Qarabagdan analarının qucagında bogulub, güllələnib,nələrdən keçib gələn,onun-bunun himayəsində körpələr böyüyüb,babalarına,atalarına məxsus olan torpagı geri almaq,vətənini bütövləşdirmək ərəfəsindəykən… dayandırıldılar.Dayandıq.

Yenə ölüm,yenə azərbaycanın seçmə könüllüləri,bütün əsgərləri …

Allah köməy olsun,

Ali baş komandanımıza inanırıq ki,bu qisas,qələbə yenə 30 ilə,indi vuruşan igidlərimizin körpələrinə qalmayacaq. Həə, itlərdən danışırdım,30 il quyrugunu it kimi qısıb yaşamaqdansa,heç yaşamamaq yaxşıdır (özümə aid edirəm,kiminsə xətrinə dəyməsin. Baxmayaraq ki,qaçqın statusum da yox)

Ata məzaların,həmin Agalar babaların

,elimin-obamın ruhlarını xatirinə heç nə edə bilməyən,ogullarımızın qələbəsin aglaya-aglaya gözlədiyimiz an,şəhidlərimizin qanının yerdə qalmayacagını,analara toxtaqlıq olacagını düşünən,qəbul edən vaxt dayanmaq nə demək?!

Yəni it olub,hansı yolla olsa da öz həyətində,öz butkanda torpagının üstündə yatmagın nəyi pisdi ki?

İt qədərmi urvatım,qeyrətim yox?!


Feride Köçerli İbrahimova
www.kafiye.net