UNUTAMAM SENİ ÖĞRETMENİM

Sınıfa ilk girdiğimde,
Seni gördüm karşımda.
Dimdik duruyordun,
İliklenmiş ceketin sırtında.

Ayağım takıldı,tam düşecektim.
Sımsıkı tuttu, ellerimi ellerin.
Elimi tutan bu eller,
Biliyorum ki bırakmayacak beni,
Hiçbir sefer.

Ellerimi bıraksa ellerin;
Bırakmazdı kalbimi,kalbin.
Adımı unutabilirdin ama;
Silemezdi hatıralarımızı yüreğin.

Ben de biliyorum ki;
“Unutamam Seni Öğretmenim!”
İnsan kendini nasıl unutabilir ki?
Benden öyle bir ben yarattın ki,
Sen benden,ben senden ileri…

İzmir/2013
Ülkü KORKMAZ
www.kafiye.net