Alnının Ortasından Bende “BEN’i Vururum

Nefsimi pişirirken hüsran tenceresinde
Ayağımın altına paspas olur gururum
Diklenmeye kalkarsa akıl penceresinde
Alnının ortasından ben de “BEN”i, vururum

Hiçliğimin içinde, varlığım saklanırken
Nedamet ırmağında, yıkanıp paklanırken
Her aldığım nefeste, veriler, yoklanırken
Beni benden alalı “SEN”i arar dururum

Ne zaman gönül versem fettan denen güzele
Yere düşen yaprakta kitlenirim gazele
Perdeyi kaldıranda ruhumdaki zelzele
Saman alevi gibi, çabuk söner sürûrum

Kara sevda denilen yar olalı gönlüme
Tabiplerin ismini yasak ettim dilime
Yıldızları sayarken şebnem yağan telime
Nazar edesin diye, amin tutar sahurum

Çölün müdavimiyim, Ne Mecnun’um ne Leyla
Serap bana imrenir ben seraba sırayla
Garipler diyarında attığımda vaveyla
Yalnızlık yağmurumda ıslanırken kururum

Gözlerim gayrısına baksa da diken görür
Hasretin dağa döner başımı duman bürür
Bir yanım bahar bahçe bir yanım karı kürür
Ezilirim altında büyüdükçe kamburum

Rehberim yok ardından iz sürerek gitmeye
Niyetlenmem duyarsız olana el etmeye
Şinel’in can evinde duman var mı tütmeye
Söylesene sevdiğim başka kime sorarım



DÖNDÜ DEMİR ŞİNEL ŞİİRLERİ YÜREĞİN SESİ’NDE
www.kafiye.net