Bir sorun yokmuş gibi yapıyoruz...

Kendi kendine geçiyor mu gerçekten ?
Yaşlandıkça ürküyor, gizliden gizliye kırılıyor ve çoğu zaman açıkça öfkeleniyoruz.Peki bu derin değişimle yüzleşiyor muyuz?

Bi sakin..Her şeyi akışına bırak diyorum da… Beynin, anı yaşamayı bıraktığı anda, mutlulukla bağını kopardığını fark ediyorsun. Akışına bırakmanın birinci kuralı kasmamakmış ki gözlemlediğim ve deneyimlediğim, rahatlamaya çok muhtaçsa insan, akışına bırakmaya o kadar kasar ki, akış nakış yalan olur ne anladım bundan.Akışına bırakmak ve umursamamak, önemsememek, yok saymak arasındaki farkı hadi anlatın bana.

Genelde kime baksam bunu yapmış gibi gözüküyor. Akışına bırakmak lazım tabii, yoksa dünyaya ayak uydurmak mümkün olmazdı. Ama bunu yapmak doğru mu? işte bunun cevabını tam olarak bilmediğim için ayak uydurmakta zorlanıyorum. Aslında bu soru hiç aklımda yokken de bu durum söz konusuydu, o zaman da nedensiz olduğunu düşünürdüm. Neden her şeyin dışındaymış gibi hissettiğime, tam dahil olacakken ‘dur’ diyen iç sesime anlam veremiyorum… yaşlılık ile sükunet arasındaki güçlü bağı yeniden inşa edebilseydik, ne iyi olurdu!

Bişi diyim mi! Bıraksan da tutunsan da hayat zaten akışında. Ben sadece yorum ve trip yapıyorum gençlere o kadar.


İlknur Yıldırım
www.kafiye.net