Canı Sunmak Meğer





Düşmeyen nerden bilsin aşkın zor olduğunu
Ölmeden azraile canı sunmakmış meğer
Dirhem dirhem içinde yanan kor olduğunu
Hicran denen ateşte her an yanmakmış meğer

Mecnunu Leylâ için çölde seyyâh eyleyen
Binlerce isim varken tek bir ismi söyleyen
Vuslatın hasretiyle kızgın çölü yeğleyen
Har dolu kuyulara umut banmakmış meğer

Gamzelerin de mâkber kirpik musâllâ taşı
Ruhunun izbesin de bitmez gönül telâşı
Leb’ini öpüyorken döktüğün’de gözyaşı
Sevda yağmurlarında ruhu yunmakmıs meğer

Gördüğü güzel düşün en olmadık yerinde
Kıyametler koparken yüreğin de derinde
Hüzünleri demlerken gözlerinin ferinde
Avucunu sema’ya açıp anmakmış meğer

Kavrulan mevsimlerde çiğ düşer nefesine
Yar diye bastığında yar/i can kafesine
Badısaba’m misali şeydanın hoş sesine
Aldığı son nefesi varı sanmakmış meğer




Şerife Köksal Badısaba

www.kafiye.net