YAŞAMDA SEVGİ GEREK

Kırma dostun kalbini Kabe’ye eştir yürek,
İnsana kin yakışmaz yaşamda sevgi gerek,
Öfke bürür gözleri yıkılırsa mendirek.
Sevgi ile beslenen çiçekler asla solmaz,
Sadakat varsa eğer aşkın miadı dolmaz.

Kimler yaşadı göçtü kalmadı ismi cismi,
Kimi dostça geçindi kiminin oldu hasmı,
Yıllar sonra özlenir hep mutluluğun resmi.
Faninin sonu belli dünya kimseye kalmaz,
Ömür günü sayılı vakitsiz zili çalmaz.

“Gel gör beni aşk neyledi” Yunus yaşar özünde,
Hak aşkıyla yanarken nur ışıldar yüzünde,
Bin bir anlam yüklüdür dediği her sözünde.
Göçüp gitse de cismen aşığın ruhu ölmez,
Düşündükçe ahreti boynunu büker gülmez.

Uzun ince bir yolda giderken gündüz gece,
Sadık yar oldu toprak dostluk sevgide yüce,
Hangisi daha üstün çözülmeyen bilmece.
Aşk sağanak yağmurdur fırtına boran olmaz,
Rabbe tevekkül eden kalbine fitne salmaz.

Bir İbrahim Ethem var Mecnun olup da yanan,
Yüreğindeki aşkla zikr edip Rabbi anan,
Ummanlara dalarak hak sevdasıyla yunan.
Aşkı nasıl algılar her gönül bunu bilmez,
Ervahlar aleminde yazılır kimse silmez.

İnceden akar dere, aşkla doğa süslenir,
Düşerken kaya bile ALLAH diye seslenir.

NİLÜFER SARP.

www.kafiye.net