Kaç bahar geçti /Sen benden hiç gitmedin ki...

 

Kaç bahar geçti bu sevdanın üzerinden
Hasreti inci inci dizmekten
Sayamadım ki ben…

Sonbahara soyunmuş parkta, oturuyorum kimsesiz ıslak bir bankta. Merak etme, yerini ayırdım yanımda. Sarı yapraklar düşüyordu birer birer düşlerime, efsunlu kahverengiye karışma telaşında. Bakışlarımı çevirdim damla damla ağlayan gökyüzüne, sordum seni ona, sessizce. Ağaç titredi, anladım, gökyüzü YOK dedi ve yine yüreğim yalnızlıktan hüküm giydi.

Rüzgar doldu kirpiklerime, üzülüp halime, ağlamadım yine de. Sen üzülme, ağlasam da diyemem ki yüzüne.

Gelecektin, söz vermiştin… Zaman biçmemiştin vuslata ama gelecektin. Kaç bahar geçerse geçsin bekleyeceğim.

İkimizin gözleriyle izledim heybetli ağaçları, suyu azalmıştı nehrin ıssızlığına daldırdım öksüz bakışlarımı. Kuru yapraklar ağladı taş patikada, ben ağlamadım (!). Savrulan saçlarıma sakladım ıslak yanaklarımı, kendimi sonsuz sarının huzuruna bıraktım…

Bir çift ayak bana koşuyordu, telaşla.. Ya sen değilsen diye kafamı kaldırıp bakamadım. Geldi dikildi karşıma, gözlerimi bile açamadım, sözüm vardı senden başkasına bakmayacaktım. Gül kokun yıktı duvarlarımı, ama yerimden kıpırdamadım. Oturdun yanıma, başımı omzuna yasladın. Sarıldın sımsıkı, biliyor musun sıcacıktın.

Bir damla yaş kaçırdın gözünden saçlarıma, duymadım sandın. Oysa ben o yaşın ateşinden neredeyse yanacaktım. O an açtım gözlerimi, geldi dedim geldi. Bank bomboştu ama hala ıslak. Bense ısıttığın gibi hala sımsıcak. Saçıma bıraktığın bir damla yaş emanetin kalacak. Geldi dedim geldi. Düştü rüyaydı belki… Ama söz verdiği gibi geldi…

ZATEN SEN BENDEN HİÇ GİTMEDİN Kİ!…

Gülşen Eker
www.kafiye.net