Can Dediğin Gün

Öksüz yetim gülüşü gözlerimde uyutup
Kederi cenderede ezdim can dediğin gün
Bahar mevsimlerinde hazanları unutup
Sevda bahçelerini gezdim can dediğin gün

Iklimlerde kayboldum önüme setler çeken
Zemherinin eliydi bahtıma kurşun döken
Bir cift kahve göz idi aşka boynumu büken
Acıların üstünü çizdim can dediğin gün

Çaldığım tüm kapılar yokluğa aralandı
Bakışım solduğu gün hüzünler sıralandı
Bu yürek aynı yerden kaç defa yaralandı
Kabuklu bir yarayı yüzdüm can dediğin gün

Sessizdi çığlıklarım karanlık bastığın da
Kirpiğime geceler göz yaşı astığın da
Yağmur yüklü bulutlar utanıp sustuğun da
Vuslatın deryasında yüzdüm can dediğin gün

Göğe merdiven kurup yürüdüğüm o anda
Hüznümü bulutlarla bürüdüğüm o anda
Dirhem dirhem can diye eridiğim o anda
Aşk denen o ateşte közdüm can dediğin gün

Şerife Köksal Badısaba
www.kafiye.net