BİR DAMLA SU

Hiç akmayan bir nehrin yatağındaki çamur gibiydi,siyaha mahkum siyaha mecbur…İnsan ki bir damla sudan hasıl olmuşsa neydi, duruşundaki bu kirli kibir ve gurur?…Neydi insanı kendine tutsak eden çamura bulanmış ten gömleği?..Ya dar geleydi sırtına yırtılıp söküleydi çırılçıplak kalaydı…
Utanıp arzularından örtünseydi bir bez parçasıyla…
Az mı gelecekti ey nefsim vazgeçtiğin dünyalıklar kısacık ömrümün bir avuç toprakla dolan çukuruna…

Ah zalim beden bitmeyen isteklerinle ruhuma verdiğin eza neydi?…Ve keyif sandığım zulmün, insanlığımı yaralayan zaaf nöbetlerine teslim olmuşsam,heyhat çırpınışlarım nafiledir…
Nafiledir pişmanlığımı tutuşturan ateşin sönmek için bir damla sudan af dileyişi….

Şükran Gülcenaz Aydoğan
www.kafiye.net